Niet fiksen, maar koesteren
De mens hunkert naar een plek waar de pijn van het leven, zwakte, gebrek, lijden, mislukking en zonde niet weggemoffeld worden
Alarmerende cijfers vliegen je geregeld om de oren. Hoog percentage jongeren kampt met burnoutklachten, werkdruk, studie-uitval, mentale klachten, eenzaamheid, verslavingen, existentiële angsten.
Wij weten ons niet zo goed raad met deze cijfers. Dus zeggen we maar dat de cijfers niet kloppen. We ontkrachten of ontkennen. Ze stellen zich aan. Ze zijn verwend. Of we zien het als een probleem dat opgelost moet worden. Jongeren moeten aan de bak. Ze moeten hulp krijgen om ze weer op de rit te krijgen, want dit kost ons bakken met geld. Alles wat afwijkt van succesvol, moet opgelapt worden. En als dat niet lukt, wordt het genegeerd of niet voor vol aangezien.
Misschien is dit juist de oorzaak van de problemen die spelen. Jongeren groeien op in een omgeving waar alles draait om individualisme en verantwoordelijkheid. Het meritocratisch ideaal viert hoogtij: je positie wordt gebaseerd op je verdiensten. Dat klinkt nobel, maar het zorgt voor een enorme druk, omdat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk en succes. Als je uitvalt, hoor je er niet meer bij. Het erge is dat het probleem gezien wordt als een individueel probleem – eigen schuld, dikke bult – en niet als een probleem van ‘ons’. De oplossing van het probleem komt ook voor rekening van het individu. Los het maar op en kom zo snel mogelijk weer terug, zodat je weer mee kunt doen.
In ‘De ongelooflijke podcast #63’ stelt Talitha Muusse dat jongeren van nu (onbewust) snakken naar Henri Nouwen. De psycholoog en theoloog stierf 25 jaar geleden, maar zijn woorden zijn actueel, of beter gezegd: tijdloos. Jongeren zouden bij Nouwen kunnen vinden wat ze missen: de ontdekking dat je geliefd bent en dat er onvoorwaardelijk van je wordt gehouden. Nouwen ziet zwakte niet als iets dat uit de weg geruimd moeten worden, maar als kracht. De mens hunkert naar een plek waar de pijn van het leven, zwakte, gebrek, lijden, mislukking en zonde niet weggemoffeld worden, of gezien worden als iets dat gefikst moet worden, maar waar het er mag zijn. Dat het zelfs een bron is, een vindplaats van God Zelf.