In memoriam ds. T. van den Brink (1933-2024)

Mijn vader werd geboren op een boerderij in Huinen, als vijfde in een gezin van twaalf kinderen. Hij was een serieus jongetje en na zijn lagereschoolperiode suggereerde zowel zijn vader als hun toenmalige predikant ds. G. Boer dat hij wellicht theologie moest gaan studeren. Dat zag vader toen niet zitten, maar de gedachte liet hem niet los en op zijn 22e probeerde hij het alsnog. Het lukte hem echter niet het gymnasium af te ronden en hij leek het plan te moeten opgeven.

Hij kreeg werk als boekhouder in Utrecht en trouwde met zijn jeugdliefde Alie Esveld. Drie kinderen zouden in Utrecht geboren worden. Na een verhuizing naar Nijkerk volgden de overige drie en werd vader na catecheet en hulpprediker (1980) in 1987 alsnog predikant. Een langgekoesterde wens ging in vervulling. Als hulpprediker werkte hij in Epe, Kesteren, Opheusden en Ederveen. In die laatste gemeente werd hij in 1987 door ds. J. van Oostende in het ambt bevestigd. Van 1991 tot 1998 stond hij in Kollum en Leek.

Tot zijn bestemming

Intussen hadden zich gezondheidsproblemen aangediend: in 1979 vond een ingrijpende bypassoperatie plaats, met een slagingskans van 50 procent. Vader nam afscheid van alles en iedereen, maar vond rust in woorden uit Psalm 62. God was zijn toevlucht. En hij kwam er doorheen. Maar zijn aderen zouden opnieuw dichtslibben en zijn levensverwachting bleef laag. Het is een wonder van Gods genade dat we hem als familie zo lang in ons midden mochten houden. Zo ervoer hij dat ook zelf.

In zijn werk als pastor en predikant kwam hij tot zijn bestemming. Tijdens zijn studie, en ook doordat hij in Friesland de breedte van de kerk leerde kennen, nam hij toe in mildheid. Als kinderen herinneren we hem als een liefdevolle en zeer betrokken vader bij wie we altijd terecht konden. In de rouwdienst in de Nieuwe Kerk in Putten sprak broer Tijs een in memoriam uit en stonden we vervolgens stil bij Psalm 71:7: ‘Ik ben velen als een wonder geweest, maar U bent mijn sterke toevlucht.’

Gods beloften

Na zijn emeritaat in 1998 gingen ds. Van den Brink en zijn vrouw in hun geboortedorp Putten wonen. Toen zijn vrouw last kreeg van dementie, kwamen er steeds meer zorgtaken op zijn schouders. Vanuit de liefde viel het hem niet zwaar. Toen zij uiteindelijk werd opgenomen in verpleeghuis Elim, bezocht ds. Van den Brink haar dagelijks, ook toen hij zelf bewoner van hetzelfde huis geworden was. Na een huwelijk van 61 jaar werd zijn vrouw op 31 augustus 2023 door de Heere Thuisgehaald.

In de gesprekken was ds. Van den Brink bedachtzaam. Hij droeg het hart niet op de tong maar bewaarde in zijn hart het geheim van de liefde tot de HEERE en Zijn kerk. De laatste jaren sprak hij over aanvechtingen die hij had. Was het heil wel voor hem? Zalig worden is toch niet vanzelfsprekend, ook niet voor een dominee? Telkens liet de Heilige Geest hem de vastheid van Gods beloften geloven, zodat hij in geloofsvertrouwen op God weer rust en vrede vond.

Troost en kracht

Het was een wonder dat hij, die een zwakke gezondheid had, zo oud is geworden. Het was ook een wonder dat hij als predikant de Heere in Zijn kerk heeft mogen dienen. Beide waren genade, verdiend door Jezus Christus. In zichzelf werd hij steeds armer, maar hij nam ook steeds meer de toevlucht tot de Heere. In Hem vond hij troost en kracht.

Een lange stoet volgde de baar naar de Nieuwe Algemene Begraafplaats in Putten, waar zijn lichaam bij zijn vrouw in het graf rust tot de dag der opstanding. Daar lazen we enkele verzen uit 1 Korinthe 15 en werd na de Apostolische Geloofsbelijdenis besloten met het bidden van het Onze Vader.

We wensen zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen toe dat zij tot de Verbondsgod de toevlucht mogen nemen. Dan ontvangen zij troost en kracht en zijn de gebeden van hun (groot)ouders verhoord.

Dit in memoriam is geschreven door dr. G. van den Brink en ds. A. Jonker.