column

Twee oma’s

De oma van Yaa is pas overleden. 93 was ze. Ze woonde in een dorp ver in de bergen. Haar laatste jaren zijn zwaar: ze is bedlegerig – en bedlegerig betekent in haar situatie eigenlijk matlegerig.

Vel over been is ze en het verbaast iedereen hoelang ze in leven blijft met wat vocht dat familie haar toedient. Vanwege haar houding en het tekort aan noodzakelijke voeding ontwikkelt ze enorme decubituswonden op haar heupen en haar rug. 

Yaa en anderen doen wat ze kunnen om haar lijden te verlichten, maar op een woensdag in december is haar lijden pas echt voorgoed voorbij. Op die dag mag ze haar aardse tent afleggen en haar eeuwige huis binnengaan. Oma is geliefd want na haar overlijden worden vier buffels en twee varkens geslacht en zo’n vijfhonderd mensen worden vier dagen lang voorzien van eten en drinken en een eventuele slaapmat. Oma’s goudkleurige kist staat in een kamer in haar houten huis op palen. Om haar kist is een mooie slinger met gekleurde kerstlichtjes gewonden. Op de kist staat een zwart-witfoto van oma die oud is en op een met de computer gegenereerde poster achter de kist staat een afbeelding van een jonge oma in hemels licht. 

Enkele jaren geleden overleed mijn oma. Zij was ongeveer net zo oud als de oma van Yaa toen ze het tijdelijke met het eeuwige mocht verwisselen. Mijn oma woonde in een bejaardenflat en ook haar familie zorgde met veel liefde voor haar. Oma leefde uit vaste hoop en daarom was er rond haar sterven door alle tranen heen diepe vreugde. Want toen haar houten kist het graf in ging, wisten we: ‘De dood is overwonnen.’ 

De oma van Yaa en mijn oma horen nu bij de schare die niemand tellen kan voor de troon van God. Twee vrouwen, met grote overeenkomsten in leeftijd, in kinderen en kleinkinderen en in liefde voor God. Maar ook met grote verschillen in leefomstandigheden, cultuur en gewoonten. En soms vraag je je wel eens af hoe dat zal zijn als deze zusters naast elkaar voor de troon van dezelfde Vader staan… 

Marieke den Butter-Kommers