Nationale Synode hoopt op een Protestantse Katholieke Kerk in Nederland

De verschillende kerken in ons land lijken zich te gedragen als individuen: ieder met zijn eigen leefwereld, zijn eigen aandachtsveld, zijn eigen belangen, schrijven enkele leden van de stuurgroep nationale Synode.

De verschillende kerken in ons land lijken zich te gedragen als individuen: ieder met zijn eigen leefwereld, zijn eigen aandachtsveld, zijn eigen belangen.

De verdeeldheid is schrijnend, omdat de onderlinge verschillen niet zó groot zijn dat deze de gescheidenheid blijvend rechtvaardigen. Dit is ook de reden dat alleen aan kleine groepen ingewijden nog duidelijk is te maken wat de onderlinge kerkelijke verschillen zijn. Voor de meeste jongeren zijn deze volstrekt ondoorzichtig en veelal niet relevant.

Argumenten

Bovenstaande argumenten doen het in het gesprek over kerkelijke verdeeldheid niet goed. De verscheurdheid van het lichaam van Christus is niet te verdedigen, maar… en vervolgens worden allerlei argumenten naar voren gebracht die de verdeeldheid rechtvaardigen. Daarmee voorkomt men dat er een waardeoordeel wordt geveld over de traditie waar men in staat en dan met name over de beslissingen die de voorvaderen hebben genomen. Om nog maar te zwijgen over de grote offers die het voorgeslacht heeft gebracht ter wille van de opbouw van het eigen kerkelijk leven.

Onmogelijkheid?

De kerkelijke verdeeldheid wordt allerwegen weliswaar betreurd en vaak als schuld erkend, maar nauwelijks gezien als werkelijke ongehoorzaamheid tegenover de levende God. Om het klassiek te zeggen: Er zijn te veel aanleidingen voor het vlees om de verdeeldheid in stand te houden: de bekende ‘nestgeur’, de eigen kerkelijke cultuur met zijn specifieke gewoonten, de vertrouwde ‘ons kent ons mentaliteit’, enz.

Allemaal zaken die niet van de ene dag op de andere te overwinnen of te overkomen zijn. Beter gezegd: het is onmogelijk, tenzij…

Tenzij we ons willen laten kruisigen met Christus om zo te sterven aan onszelf (zoals dr. A. van de Beek herhaaldelijk naar voren brengt). Dit zet een kras door onze kerkelijke cultuur, door onze kerkelijke eigenheid. Dan gaat het niet meer om onze kerkelijke identiteit, maar dan is onze identiteit in Christus.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van 14 oktober 2016. (We hebben momenteel een mooi aanbod voor nieuwe abonnees.)