Huwelijksproblemen

Het lijkt er - naar de voorzichtige inschatting van ds. J. Belder - op dat juist in orthodox kerkelijke kring er veel te lang wordt doorgemodderd bij huwelijksproblemen. De drempel naar de hulpverlening is voor velen kennelijk erg hoog.

Elk huwelijk dat breekt is er een te veel. Ik wees al op de langdurige ellende die een disharmonieus huwelijk veroorzaakt. Ook als het stukbreekt. Ik kan niet nalaten nogmaals te wijzen op de schade die vooral kinderen hierdoor oplopen. Vooral bij een vechtscheiding, waarbij ouders zich gemakkelijk laten verleiden tot negatieve beeldvorming van elkaar. Kinderen verlangen naar harmonie. Ze willen loyaal zijn aan beide ouders en hebben beiden ook nodig om tot evenwichtige mensen te kunnen opgroeien. In een gezin waar de sfeer bitter en zuur is raken kinderen beschadigd door gemis van warmte en het voorbeeld van zelfopofferende liefde.

Ik vermoed dat in christelijke kring velen doormodderen bij huwelijksproblemen. De vraag om hulp krijgen ze niet over de lippen. Dan toch maar doorleven in een sfeer die te snijden is? De ‘koude oorlog’ voortzetten, net zolang totdat de bom barst er geen doen meer aan is? De frustratiecyclus verder gaan? Zwijgen waar gepraat moet worden en praten waar beter gezwegen kan worden? Alleen nog maar schreeuwen, omdat de ander op geen enkele manier meer te bereiken is?
Emoties staan overzicht en inzicht in de weg. Zolang je elkaar de schuld blijft geven is de oplossing ver te zoeken. Ook als beiden de feiten anders benoemen of er een andere betekenis aangeven.
Laten allen die zich nu aangesproken weten acuut hun verantwoordelijkheid nemen en adequate, professionele hulp inroepen. Al doe je het ‘alleen maar’ omwille van je kinderen. Onderkennen, herkennen en erkennen van je problemen kan een veelbelovend begin zijn van verbetering van je relatie.