Je vrouw verliezen

Je echtgenoot of echtgenote verliezen is een slag die zijn weerga niet kent. Ik beperk mij hier tot dat wat het wegvallen van een echtgenote doet met de man die als weduwnaar achterblijft, schrijft ds. J. Belder.

‘Alle narigheid die ik in mijn leven heb meegemaakt, verbleekt bij de tragische gebeurtenis van het overlijden van mijn vrouw’, verzuchtte een zwaar aangeslagen weduwnaar. Het gaat om een gebeuren dat onherstelbaar en onomkeerbaar is. Woorden schieten hiervoor te kort. De slag werkt ontwrichtend in op ons leven.

Soms dient de dood zich plotseling aan, als de bekende donderslag bij heldere hemel. Een andere keer zag men ‘hem’ aankomen. Een ziekbed ging vooraf aan het sterven, maar het verlies is er niet minder om.

Over de grilligheid van het rouwproces schreef ik eerder al eens. Mij bleek toen dat het woordje ‘verwerken’ een pijnlijk misverstand kan oproepen. Alsof je op een dag ‘uitgerouwd’ bent. Alsof je een punt zet, alsof je een hoofdstuk definitief afsluit.

Rouw is in zekere zin een onvoorspelbaar gebeuren. Drie stappen vooruit en twee achteruit. Het is zoeken naar de uitgang in een doolhof van verdriet.

Het kost de achtergeblevene vaak veel energie om de draad van het leven weer op te pakken. Al dan niet hardop uitgesproken kan het verlangen opkomen om ook maar te mogen sterven. Er is geen moed, geen lust meer om verder te leven.

Later kun je je weer schuldig voelen over deze opwellende wanhoopsgedachten. Zeker als er nog kinderen zijn die jou hard nodig hebben. Schuldgevoelens ook richting God. ‘Dit had ik zo niet mogen zeggen of denken.’ Het tekent wel de chaos van rouwen.

Lees het volledige artikel in De Waarheidsvriend van 20 februari 2015.