Leerzame vakantiereis naar Afrikaanse christenen

Blijkbaar kun je tijdens een vakantie enorm bepaald worden bij het gebed. Dat overkwam mijn vrouw en mij tijdens de reis die wij in oktober door Namibië maakten, vertelt ds. Tekelenburg.

Bij het afscheid van de hervormde gemeente IJsselstein ontvingen wij een cheque voor een reis naar Namibië. De keuze viel op dit land omdat ds. Willem-Henri den Hartog en zijn vrouw Ditteke voor de GZB in 2008 vanuit deze gemeente naar het Afrikaanse land zijn uitgezonden.

Namibië

In Namibië werkt ds. Den Hartog bij een theologisch instituut, dat onder andere afstandsonderwijs aanbiedt aan veel mensen van veel verschillende kerken.

Namibië ligt ten noorden van Zuid-Afrika, waar het tot 1990 toe behoorde en waar ook apartheid was. Het land heeft 2,3 miljoen inwoners en is twintig keer zo groot is als Nederland. Er zijn uitgestrekte natuurgebieden met veel wilde dieren. De politieke situatie is stabiel en dat trekt bedrijvigheid aan. Het land weet dat goed te benutten.

Windhoek, de hoofdstad van Namibië, kent veel christenen en kerken. Van de 340.000 inwoners bezoekt zestig procent op zondagmorgen een kerkdienst. De aanwezigheid van zo veel christenen in het openbare leven is merkbaar.

Bidden

Graag wil ik iets delen over wat wij merkten van het gebed.

Verschillende keren zagen en hoorden wij wanneer wij buitenshuis aten of op een terras zaten, mensen hardop samen bidden rond de maaltijd. Dat is mooi en indrukwekkend om te zien. Er is een vrijmoedigheid in bidden, waar je in Nederland best naar kunt verlangen.

We brengen een bezoek aan oorspronkelijke bewoners van het land, de San people, ook bekend als Bushman. We zien hen in hun geringe kleding en horen hoe zij leven en wonen. Ze wonen vooral in het noordoosten van het land en gaan veelal traditioneel gekleed.

Er zijn nog ongeveer honderdduizend San in zuidelijk Afrika en zij leven verspreid in kleine gemeenschappen.

Hun geschiedenis wordt getekend door voortschrijdend verlies van land en een strijd om te overleven. Ze zijn erin geslaagd een emancipatiebeweging in gang te zetten om hun cultureel erfgoed veilig te stellen en daarmee de gemeenschappelijke culturele identiteit te versterken.

Ik kan het niet laten te vragen naar hun geloof. Via een tolk hoor ik erover. Vervolgens vertel ik aan hen iets over wat ik geloof. Aan het eind van de ontmoeting informeert iemand van ons of zij aan ons iets willen vragen. Een vrouw uit hun midden verzoekt of ik voor hen wil bidden. De vraag verrast me. Ik doe het. Het is indrukwekkend om samen, met deze voor mij onbekende mensen, God aan te roepen.

M.J. Tekelenburg

Lees de volledige tekst van het artikel in De Waarheidsvriend van 5 februari 2016.