Punten horen niet bij het ambt

Als de morele verplichting tot studie inderdaad verandert in een formele, dan is het de vraag welke visie op het ambt daarachter schuilt, schrijven ds. H.J. Lam en ds. A.J. Mensink.

De synode zal komende week in een laatste ronde spreken over de permanente educatie van predikanten en kerkelijk werkers. Tijdens consideraties, voorlichtingsbijeenkomsten en in de media is uitvoerig en diepgaand over de voorstellen voor permanente educatie gesproken. Het traditionele studieverlof verdwijnt, in de voorstellen is sprake van een persoonlijk studieplan met een puntenregeling. Als de kerk zich bezint op de voortgaande studie van haar dienaren en daarbij ook spreekt over de daarbij behorende verplichtingen en mogelijkheden, zijn drie wezenlijke thema’s aan de orde.

In de eerste plaats staan de voorstellen voor permanente educatie in het licht van professionalisering en deskundigheidsbevordering. De kerk volgt hierin maatschappelijke ontwikkelingen. In tal van beroepsgroepen geldt een certificering die mede afhankelijk is van volbrachte en verplichte nascholing. Aan keurmerken en certificaten kunnen burgers vertrouwen ontlenen – het ontbreken van deze verworvenheden wekt, omgekeerd, wantrouwen. Helaas is dat wantrouwen soms gerechtvaardigd, getuige de fouten die door onprofessioneel handelen en onkunde veroorzaakt zijn. Anderzijds ontdekken allerlei organisaties dat je professionals niet aan banden moet leggen, maar een zekere vrijheid geven.