Als je kind overlijdt

Het slechtst denkbare nieuws. Dat is wel als een kind zijn ouders voorgaat naar het graf. Voor dat verdriet schiet taal tekort. Ds. J. Belder: We kennen weduwen, weduwnaars en wezen, maar hoe noem je een ouder die zijn kind door de dood verloor?

‘Er zal voortaan altijd een ervoor en een erna zijn’, schreef iemand. Nu de maanden vorderen, besef ik per dag hoe waar die woorden zijn. Er staat een diep litteken dwars door mijn leven getrokken. ‘Ervoor’ was mijn bestaan waardevol, ‘erna’ is het waardeloos geworden – simpeler valt het niet te formuleren. (…) Hij, Tonio, was er tijdelijk. Nu is hij er voorgoed niet meer. (…) Hij was ons enige kind.

Tonio is een boek om voor terug te deinzen, aldus Arjen Fortuin vorig jaar in de boekenbijlage van NRC Handelsblad. Op ongepolijste wijze schrijft A.F.Th. van der Heijden over het leven en sterven van zijn enige kind. Tonio is een requiemboek van een rouwende vader over een zoon die overlijdt na een nachtelijk verkeersongeval. Het boek zal veel herkenning opleveren bij lotgenoten. Buitenstaanders leert het wat ‘het slechtst denkbare nieuws’ met een mens doet. Van der Heijden vloekt er bij tijden ongecensureerd op los.

Hoe anders dr. Jan Gerrit Woelderink, die eerst zijn vrouw verloor en acht jaar later drie van zijn kinderen. Ze verdronken in de Hollandse IJssel nadat de bus in dichte mist van de dijk af was geraakt. Enkele dagen later preekte dr. Woelderink in Ouderkerk over Romeinen 9:33: ‘Ieder die in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden.’