column
Voor de preek weg
Ik zal er nooit aan wennen. Mij overvalt altijd een gevoel van verontwaardiging als voor het begin van de preek alle kinderen onder psalmgezang de kerk verlaten.
Juist als het erop aan gaat komen, worden ze naar een belendend perceel afgevoerd. En ook al komen ze dan aan het aan het eind van de dienst terug, om in ieder geval nog de zegen te ontvangen, toch is hen iets wezenlijks onthouden waarop ze, evenals de volwassenen, volop recht hadden.
Kindernevendiensten zijn een product van de onderwijsfilosofie van de jaren zeventig, die gelukkig op zijn retour lijkt. Onderwijs mocht vooral niet inspannend zijn, moest leuk blijven en een kind beslist niet uitdagen af en toe boven zichzelf uit te stijgen. Het valt te vrezen dat in weerwil van de ongetwijfeld goede bedoelingen, kindernevendiensten de kerkverlating hebben bevorderd. Als je kinderen niet op jonge leeftijd leert een kerkdienst van begin tot eind mee te beleven, zullen ze zich die vaardigheid op twaalfjarige leeftijd niet dan met de grootst mogelijke moeite alsnog weten eigen te maken.
Ook degene die heeft bedacht om aan kinderen bij het begin van de kerkdienst kleurplaten en kleurpotloden uit te reiken zal ik niet voordragen voor een prijs voor kerkopbouw. Het onmiskenbare signaal dat ook hiervan naar kinderen uit gaat, is om toch vooral maar iets anders te gaan doen als de preek begint.
Laat er geen misverstand over bestaan: ik weet uit eigen ervaring dat het soms lastig is kinderen naast je in de kerkbank te hebben. Het gesprek ging thuis dan ook nogal eens over het gedrag in plaats van over de inhoud van de preek. Maar dat neemt niet weg dat het wegsturen van kinderen naar een nevendienst de weg van minste weerstand is. En juist het goed omgaan met weerstand in zo vroeg mogelijk stadium zou wel eens de gulden regel van de geloofsopvoeding kunnen zijn.
Dan zal een klein kind in de kerk beslist wel eens wegdutten. Maar in Troas viel er zelfs aan het adres van de volwassen Eutychus geen verwijtend woord toen hij in de kerk door een diepe slaap werd bevangen.
F.A. van der Duyn Schouten