column

Entertainen

‘We zijn niet geroepen om de kinderen te entertainen.' Tijdens een cursus kinderevangelisatie werd dit ons ingepeperd.

Anderhalf uur in een week hebben we kans om de kinderen op de club het Evangelie te brengen. Anderhalf uur van een week die wel honderdachtenzestig uur duurt. Die tijd moeten we goed gebruiken. En geëntertaind worden de meeste kinderen al genoeg.

Het is al zo bijzonder dat de kinderen er zijn. Kinderen die niet of nauwelijks weten van hun Schepper van wie ze gescheiden zijn door de zonde. Geen weet hebben van het mogen ruilen – helemaal gratis. Zij weten het niet, wij wel. In die negentig minuten gaat de Bijbel open en delen we uit van wat we zelf hebben ontvangen. Zingen, het aanleren van een bijbeltekst, werkjes en quiz zijn prima middelen om het gehoorde te herhalen. Nee, we entertainen niet, maar wat genieten de kinderen op de club.

Dezelfde cursusleider stimuleerde ons ook om er af en toe met de kinderen op uit te gaan. Een goede band met de kinderen en tussen de kinderen onderling is tenslotte ook belangrijk. Dan blijven ze naar de club komen. En dan kunnen wij blijven uitdelen.

Zo gaan we er op een zonnige nazomerzaterdagmiddag op uit. Na het eten van een samenbindend broodje luisteren we naar een verhaal met inhoud. En dan hebben we elkaar nodig, verleggen we grenzen, gaan we om met teleurstelling, zetten we door, zijn we samen sterk, horen we bij elkaar, ervaren we wat het is om af te zien, gaan we tot het uiterste en gunnen we elkaar de winst.

Een verantwoord programma, zo intensief dat we pas in de auto stappen nadat we allemaal hebben gedoucht. Moe maar voldaan rijden we naar huis. Wat hebben we onze tijd goed gebruikt. We zijn niet geroepen om de kinderen te entertainen. Maar wat hebben we met elkaar veel geleerd en genoten van het kippen vangen, hooivork hangen, koemelken, steppen, schouwvaren, autobanden stapelen. Vanaf de achterbank klinkt: ‘Juf, wanneer is er weer kinderclub?’

Nelleke Donk