‘Randkerkelijken hebben niet zoveel verwachtingspatronen. Heel lelijk gezegd: als wij hun de aandacht niet geven, waar ze naar Gods Woord recht op hebben, kraait daar geen haan naar.’ Deze waarneming komt van ds. C. den Boer en heeft nog altijd iets te zeggen.
Als we daarbij bedenken dat het werk aan de trouwe kerkgangers de week erg makkelijk vult, dan is de conclusie snel getrokken: de prioriteit ligt voor een predikant niet bij de randkerkelijken.
Onjuist beeld
Toen ik in de zomer van 2020 net drie maanden predikant was, zag ik in mijn ledenregistratiesysteem een bericht van overlijden. Het betrof een vrouw en moeder van een gezin dat al decennia niet meer in de kerk kwam. We hadden ook geen rouwkaart ontvangen. Bij de uitvaart was de kerkelijke gemeente niet betrokken. Wat doe je als predikant in zo’n situatie?
Een kaartje sturen kan altijd. Maar toch: een van de leden van je gemeente, de weduwnaar, zit in rouw. Het bracht mij ertoe om toch op een avond, een paar dagen na de uitvaart, aan te bellen. Ik stelde me voor als de ‘nieuwe dorpsdominee’, condoleerde hem met het verlies van zijn vrouw en vroeg hem of ik iets voor hem kon betekenen. Geëmotioneerd deed deze weduwnaar de deur uitnodigend open en die avond was het begin van een aantal goede bezoeken. Lang niet alle vragen zijn opgelost, maar het Woord heeft diverse keren geklonken.
In het eerste gesprek zei hij tegen me: ‘Fijn dat u me gevonden hebt, maar ik ben zo bang dat de kerk me nu gaat veroordelen voor dat wat we fout hebben gedaan.’ Ik schrok van het beeld dat deze man van ons als kerk met zich meedroeg: als een instituut dat veroordeelt. Het is, als het goed is, een onjuist beeld van de gemeente van Christus, maar op de één of andere manier hebben we (mogelijk) dat beeld wel opgeroepen.
Zomaar één ervaring in het pastoraat met mensen die aan de rand betrokken zijn bij de gemeente. En zo zijn er meer te noemen, hoewel ook veel deuren van randkerkelijken hermetisch gesloten blijven. Ook bij de contacten met randkerkelijken ervaar je dat de Heere je de woorden geeft om te spreken en de oren om te horen. Ook díe personen willen hun verhaal kwijt en ook zíj willen hun levensvragen stellen.
Prioriteit
Als predikant ervaar ik de pastorale gesprekken met randkerkelijken niet minder belangrijk ten opzichte van de gesprekken met meelevende leden. Integendeel. Echter, er is zoveel werk te doen in de (rand van de) kerk dat je handen en voeten tekortkomt. Temeer omdat de preekvoorbereiding, catechese, pastoraat aan meelevende gemeenteleden en alles wat er nog bij komt, prioriteit heeft. Daar zit de angel, de spagaat waar een predikant regelmatig mee te maken heeft.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 18 augustus 2022. Neem een jaarabonnement (€ 49,95). Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-!