Aart Peters kijkt terug

Veranderingen in de zorg door nieuwe wetgeving gaven dit jaar aan de diaconale opdracht van de christelijke gemeente een extra impuls tot actieve inzet in de participatiesamenleving.

In veel gemeenten kwam het door de Protestantse Kerk gepresenteerde project ‘Zorgzame kerk’ van de grond. De focus van dit project ligt op een viertal invalshoeken: kerk als ontmoetingsruimte voor laagdrempelige opvang, kerk als knooppunt voor levensvragen, kerk voor mensen zonder netwerk (zorgmaatjes) en een kerk die zich inzet voor de belangen van hen die tussen de wal en het schip vallen. De kerk in het vizier als een belangrijk netwerk en gesprekspartner voor de overheid in samenlevingsvraagstukken.

In het afgelopen jaar heb ik met diakenen, diaconale platforms, kerkenraden en vrouwenverenigingen over de veranderingen in de zorg mogen spreken en nagedacht over de diaconale uitdagingen voor de christelijke gemeente vandaag. In september kwam de praktische handreiking voor de startende diaken uit met de veelzeggende titel: Diaconaat, hoe doe je dat?  Met plezier heb ik enkele bijdragen mogen schrijven en, samen met Matthijs Geluk, de eindredactie verzorgd. Een week na mijn pensionering als gemeenteadviseur, werden de plannen ‘Kerk 2025’ gepresenteerd en besproken in de novembervergadering van de synode. Besloten werd tot ingrijpende veranderingen in de organisatie en structuur vanwege de ‘krimp’. Blijft er nog plaats voor de gemeenteadviseur? Dat is voor veel collega’s een spannende vraag. Ik hoop dat het om meer gaat dan structuurveranderingen alleen. Prioriteiten voor de kerk zijn mijns inziens verdiepend geestelijk leiderschap, het geloofsgesprek beoefenen en het waardevolle van de eigen gemeente ontdekken en benoemen.

A. Peters