Als een schaduw zijn we
Want wij zijn vreemdelingen voor Uw aangezicht en bijwoners, zoals al onze vaderen. Als een schaduw zijn onze dagen op de aarde, en er is geen hoop. 1 Kronieken 29:15
De coronacrisis herinnerde ons er dit jaar aan dat onze dagen als een schaduw zijn. Een schaduw gaat voorbij. Waar is dan zekerheid te vinden? En hoe moet je dan leven?
Soms kijk je terug op een jaar en denk je: wat is er dit jaar eigenlijk gebeurd? Dat probleem hebben we nu niet. We weten al dat tot in lengte van jaren 2020 herinnerd zal worden als het coronajaar. Het einde van het jaar is altijd een moment waarop we ons bewust zijn van degenen die niet meer bij ons zijn. Het is een moment dat we ons bewust zijn van onze sterfelijkheid. Maar in 2020 was dat bijna het hele jaar het geval.
Afstand doen
Aan het eind van zijn leven keek ook David terug. Ook hij was onder de indruk van de eindigheid van het leven en hij zegt: ‘Want wij zijn vreemdelingen voor Uw aangezicht en bijwoners, zoals al onze vaderen. Als een schaduw zijn onze dagen op de aarde, en er is geen hoop.’ (1 Kron.29:15)
Wat doet David als hij zich dit realiseert? Een aantal bijzondere dingen. Ten eerste doet hij troonsafstand. Verder lees je in de Bijbel niet dat een koning dat doet. David doet het wel. Zijn positie was voor hem niet het belangrijkste, omdat zijn relatie met God altijd op de eerste plaats stond.
Ten tweede geeft hij zijn vermogen weg voor de dienst van God. Hij geeft niet ván zijn vermogen, hij geeft zijn hele vermogen (vs.3). Dat was heel wat. We denken bij een rijke koning altijd aan Salomo. Maar je kunt net zo goed denken aan David. Je leest er zo gemakkelijk overheen: hij gaf ‘drieduizend talenten goud’ (vs.4). Dat is ruim 100.000 kilo goud, zo’n 4 miljard euro. Het is trouwens wel goed om je te realiseren wat hij niet kon kopen voor zijn 4 miljard: geen ziekenhuisopname, geen iPad, geen auto, geen centrale verwarming en geen leesbril. Dan realiseer je je weer hoe rijk wij zijn.
Prioriteiten
De geschiedenis van David was ermee begonnen dat God David koos, omdat Hij het hart aanziet. David was een man naar Gods hart. Hier, in het laatste gebed dat we in de Bijbel van hem vinden, zegt David nog eens dat hij weet dat God het hart beproeft, en dat hij wat hij voor God gedaan heeft, met een oprecht hart heeft gedaan (vs.17,18). David kijkt terug aan het eind van zijn leven. Hij heeft niets meer, maar hij is blij omdat het goed is tussen God en hem. Hij heeft zich met volle kracht ingezet voor Gods Koninkrijk en hij heeft zijn hele vermogen daaraan gewijd.
David laat zien dat hij zich niet vastklampt aan deze aarde. Hij begon als arme herder met niets. Hij werd een rijke koning. In 1 Kronieken 29 is hij terug bij af. Hij is geen koning meer, en hij heeft geen geld meer. Toch is David heel blij (vs.9). Dat laat zien dat hij zijn prioriteiten op orde had. Hoe rijk je ook bent: je bent maar een poosje op aarde. We zijn voorbijgangers. We zijn vreemdelingen op aarde, zegt David. Onze dagen zijn als een schaduw.
Enige vastigheid
Wij zijn, net als David, gezegend met rijkdom. Het is ongelofelijk hoe we als maatschappij tot nu toe de klap van de coronacrisis op hebben kunnen vangen, al leggen we de rekening daarvoor wel bij onze kinderen neer. Maar wij zijn ook, net als David, geroepen om ons niet vast te klampen aan ons geld en onze positie en ons aardse leven. Ze gaan voorbij. De enige vastigheid die we kunnen hebben, is te weten dat we door Gods genade een huis in de hemelen hebben.