column

Beterschap

Ze tilt haar hoofd iets van het kussen op en wenkt ons om binnen te komen. Diana zit niet op haar hoge stoel achter het raam, maar hangt over de stoel heen.

Ze heeft een kussen op het zitvlak gelegd. Als we binnenkomen fluistert ze: ‘Ik ben ziek. Alles doet me zeer, ik voel me echt beroerd.’ Ze laat haar hoofd weer zakken op het kussen.

Het is dinsdagmiddag. Samen met Marina bezoeken we de vrouwen op de Wallen. We maken ons zorgen om Diana. Ze rilt af en toe van de kou en kijkt moe en moedeloos uit haar ogen. Ze laat een doosje Paracetamol en Nurofen aan ons zien. Er is al flink wat van gebruikt. Als we vragen waarom ze niet naar huis gaat om lekker onder de wol te kruipen, begint ze zenuwachtig met haar zakdoekje te friemelen en antwoordt: ‘Ik heb dit raam voor een week gehuurd en ik moest vooraf betalen. Als ik niet werk, ben ik het kwijt en ik heb al schulden.’ Ze praat snel en met een klein kuchje. ‘Ik moet wel.’

Diana komt langzaam overeind en vraagt of wij mee naar achteren willen gaan. Ze loopt sloffend voor ons uit. In de achterkamer staat een bed met daarnaast een wastafel. Een rood lampje verlicht de zogeheten peeskamer. Diana sluit de deur, draait zich om en vraagt: ‘Willen jullie met mij bidden voor beterschap?’ Ze pakt onze hand. Haar handpalmen voelen klam en warm aan.

Als wij weer buiten staan en langs de ramen al die jongens, mannen en toeristen zien lopen, vraag ik mij af wat een man drijft als hij bij een vrouw als Diana komt voor zijn behoeften. Hij moet toch ook zien dat hij haar niet gelukkig maakt?

Wat ben ik blij met het nieuwe wetsvoorstel van CU, PvdA en SP om klanten strafbaar te stellen als zij redelijkerwijs hadden kunnen weten dat een vrouw uitgebuit wordt of gedwongen haar werk doet. Ik hoop en bid dat dit voorstel door de Tweede Kamer komt.

Goed ook om te bidden voor een ander, beter leven voor vrouwen als Diana.

Marijke de Wit-Bakker