Bevindelijk preken

Een predikant ziet meestal de noodzaak om existentieel te preken. Toch is het spirituele gehalte van menige preek niet indrukwekkend. Wel rijk aan beschouwing over hoe het is, maar arm aan doorleving over hoe het gaat, schrijft dr. P.J. Visser.

Dit is een persoonlijke bevinding, opgedaan tijdens enkele cursussen van Areopagus. Onder het thema ‘Eén met het Woord’ dachten we één en andermaal samen na over het spirituele gehalte van onze preken, voorheen aangeduid als ‘bevindelijk’. Dat we het nu anders noemen is niet om nieuwerwets te zijn. Wel om te voorkomen dat het bij voorbaat als ouderwets wordt afgedaan. Daar is de zaak zelf namelijk te belangrijk voor.

Het laat zich raden dat alle collega’s die deelnamen het daar bij voorbaat mee eens zijn. Ze maken er nota bene een paar dagen voor vrij om zich daar verder in te bekwamen. Het gevoel van urgentie om existentieel te preken – vroeger getypeerd als ‘eis der prediking’ – is bij hen dus volop aanwezig. Dit ter geruststelling van ieder die hierover bezorgd is. Tegelijk ben ik er niet geruster op geworden.