Bid voor de boeren
Langs de A15 staat net voor de afslag Andelst een groot bord met daarop ‘Bid voor de boeren’. Vier woorden die bij me bleven haken. Het is een positieve oproep, en heel anders van toon dan de protestborden langs dezelfde rijksweg, de omgekeerde vlaggen en het boegeroep naar de koning, vorige maand tijdens Prinsjesdag. Een fundamentele oproep ook. Ik dacht: Wat kan de christelijke gemeente hier veel betekenen.
Om eerlijk te zijn, het valt me op hoe summier en vlak de zondagse kanselgebeden vaak zijn. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Dan wordt er indringend gebeden voor onze regering of voor ons volk, dat zich telkens verder bij de Allerhoogste vandaan beweegt, voor een crisis die zich in ons land of wereldwijd manifesteert, of om de komst van Christus, Die recht zal doen. In de kerkbank voel je dan het waarom van dat gebed en je hart gaat erin mee.
Beangstigend
Toch is het vaker anders. Alsof de wereld ophoudt bij de muren van het kerkgebouw. Alsof we niet onderdeel zijn van een samenleving die kiest voor een Godloos bestaan en we ons niet diep voor God hebben te verootmoedigen. Alsof niet steeds meer serieuze problemen zich aandienen. Afgelopen zomer was voor kranten en andere media geen komkommertijd. Ik denk aan Ter Apel, boeren die wanhopig worden van het vermoeden dat de toekomst van hun bedrijf onzeker is, het klimaat, drooggevallen meren en rivieren, bosbranden, een drama met zeven doden op een zomeravond, de Transgenderwet, Oekraïne, polarisatie in de samenleving, overheid en burger die tegenover elkaar komen te staan. En dan is er nog een serieus predikantentekort in onze kerk.
Genoeg reden om deze tijd beangstigend en apocalyptisch te noemen. Dan kom je niet uit met een lijstje gebedspunten, met vorige week aandacht voor het Koninklijk Huis en de overheid, deze week voor Israël, en komende zondag voor mensen met psychische problemen en degenen in het verpleeghuis, samen met hun familie en mantelzorgers. Zo’n lijstje is goedbedoeld, maar heeft iets plichtmatigs en rationeels, en kan hooguit aanvullend zijn. Zo communiceren man en vrouw in een huwelijk niet en dit is ook niet hoe een bruid haar hart opent voor haar Bruidegom.
Gebedsarmoede
De vraag is wat er achter deze gebedsarmoede zit. Ik zoek naar verklaringen. Kan het zijn dat we vooral druk zijn met ons eigen, kleine wereldje? Wat daarbuiten gebeurt, houdt ons niet echt bezig zolang het ons leven of onze portemonnee niet raakt. Bovendien, we kunnen er toch niets aan veranderen. Een tweede mogelijkheid is dat we de zonde niet serieus nemen. Dat we niet zien dat de schepping haar Schepper niet eert en Hem buiten Zijn eigen schepping wil plaatsen. We zijn zo onderdeel van de samenleving dat we elke ontwikkeling argeloos meemaken en niet doorzien wat zich werkelijk afspeelt. Een andere verklaring kan zijn: We nemen het gebed niet serieus – en God evenmin. Diep vanbinnen denken we dat Hij (toch) niet almachtig is en dat het geen zin heeft om tot Hem te bidden.
Tot slot: We horen in het wereldgebeuren niet de voetstappen van Christus. En de woorden uit Lukas 21 hebben weinig betekenis voor ons: ‘Wanneer nu deze dingen beginnen te geschieden, kijk dan omhoog en hef uw hoofd op, omdat uw verlossing nabij is.’
Leren
Wellicht is geen van deze mogelijke oorzaken aan de orde en evenmin een combinatie ervan. Misschien zijn we eenvoudigweg een beetje slaperig geworden. Laten we als kerk dan leren van het billboard bij Andelst. Deze boeren hoeven niet na te denken over wat de nood eigenlijk is. Ze weten ook precies tot Wie ze zich daarmee moeten richten.