Blijf ik wel staande?
De dingen die mij sinds begin 2020 beziggehouden hebben, zijn niet alleen gerelateerd aan mijn werk op de TU Delft, maar vooral aan mijn persoonlijke omstandigheden. Er is veel gebeurd en mijn eerste reactie op de vraag hoe ik staande blijf, is dat ik me afvraag of ik wel staande blijf.
Ik ben geopereerd aan prostaatkanker. Zo’n operatie heeft tamelijk ingrijpende consequenties en vervolgens is er de spanning of het echt weg is. Verder is mijn moeder opgenomen in een verzorgingstehuis, omdat ze Alzheimer had. Ze heeft daar corona gekregen en ze is een halfjaar later overleden. Enkele weken later is onze oudste zoon getrouwd. Blijf ik staande? Er zijn dagen dat ik me behoorlijk neerslachtig voel. Het lijkt alsof veel dingen me bij mijn handen afbreken. Als ik daarop let, weet ik het niet.
Herkomst en zin van ziekte
In de week nadat ik geopereerd ben, werd ik gewezen op een preek over Jesaja 33:17 en 24 en Jesaja 53:4, die ik online beluisterd heb. Die preek ging over de herkomst en zin van ziekte en gebrokenheid, over het uitzicht op het ver gelegen land waar ziekte heeft afgedaan, over de koninklijke Heelmeester Die genezing biedt, omdat Hij onze ziekten op Zich genomen heeft en over de intocht in het land van vrede en gezondheid. We geloven en belijden dat het onze enige troost is dat we in leven en sterven het eigendom zijn van Jezus Christus, maar onder deze omstandigheden raakte de verkondiging van het Evangelie mij bijzonder. Ik weet soms niet hoe ik staande blijf, maar ik weet wel dat God mij vasthoudt.
Een andere gebeurtenis die mij vreugde gaf, was een doopdienst van drie jongvolwassenen. Samen met anderen ben ik betrokken geweest bij het proces waarin ze kennis maakten met de Bijbel, met het christelijk geloof, met Jezus en tot de keuze kwamen hun geloof te belijden en zich te laten dopen. Mijn gevoel erbij is dat ik er heel weinig invloed op had: ik stond erbij, ik keer ernaar en het gebeurde. Of beter: God deed het.
Elkaar nodig
We zijn de hele periode met corona gewoon doorgegaan met onze wekelijkse internationale life-group (bijbelkring). Wanneer dat nodig is, doen we dat online, en wanneer dat mogelijk is, doen we dat door samen te komen en eerst samen te eten. De Bijbel gaat dan open in Samuel, in Kolossenzen of in Markus en we denken samen na over wat God ons hierin te zeggen heeft. Daarna bidden we samen voor elkaar, voor de gemeente, voor de noden van deze wereld. Hoe blijf ik als christen staande in deze tijd? In hoeverre heb ik de kerkelijke gemeente en anderen daarbij nodig? Welke middelen en welke gewoonten helpen mij daarbij? We gaan door met de erediensten op zondag, met de wekelijkse life-group, met bidden en bijbellezen in het gezin en met persoonlijke stille tijd. Bij de meeste van deze activiteiten hebben we elkaar en de gemeente hard nodig.
Onszelf aanspreken
Ik ben nogal eens geneigd om naar mijn omstandigheden te kijken en de moed te verliezen. Sommige psalmen (zoals Psalm 42 en Psalm 103) leren ons om dan onszelf (onze ziel) aan te spreken om ons vertrouwen op God te stellen: ‘Wat buigt u zich neer, mijn ziel, en wat bent u onrustig in mij? Hoop op God, want ik zal Hem weer loven, Hij is de volkomen verlossing van mijn aangezicht en mijn God.’