Boekbesprekingen
Aad Kamsteeg ISRAËL, een natie herboren. Het land van Abraham in Bijbels en politiek perspectief. Uitg. Buijten & Schipperheijn Motief, Amsterdam; 127 blz.; € 10,-.Boeiend zijn de persoonlijke ontmoetingen van de auteur met mensen uit zowel het Joodse als Palestijnse kamp, die zich inzetten voor verzoening. Hij wijst daarbij onder andere op Isaäk en Ismaël, die uit elkaar gingen, maar bij de begrafenis van hun vader Abraham weer samen waren.Kamsteeg zoekt op een integere manier naar politieke oplossingen, zonder die voorhanden te hebben. Zonder het altijd met de auteur eens te zijn, heb ik zijn boek met veel interesse gelezen. Uitgebreid gaat hij ook in op de houding van de Nederlandse kerken ten opzichte van Israël. Bij alle opsommingen mis ik de geschriften en het ‘Bezinningscomité Israël’ vanuit de kring van de Gereformeerde Bond. De invloed van de Nadere Reformatie en de puriteinen blijft ook ongenoemd.
De auteur, Aad Kamsteeg, was jaar en dag commentator buitenland en opiniemaker voor het ND en de EO. In die hoedanigheid reisde hij vaak af naar Israël en de omringende Arabische landen. Na al die ervaringen achtte hij het zinvol een boek over Israël te schrijven waarin Bijbel en politiek worden samengevoegd. Je proeft bij hem vanuit zijn christenzijn een warm hart voor Israël, maar kritiek op de Joodse staat ziet hij niet als heiligheidsschennis; hij schroomt dan ook niet om de vinger te leggen bij bepaalde misstanden. Hij probeert beide partijen recht te doen, maar verzuimt wel te benoemen dat de clausules van het Handvest van de PLO tot afbraak van de staat Israël, ondanks beloften, nog nooit zijn verwijderd of aangepast.
In zijn hoofdstuk over het antisemitisme wordt terecht gewezen op de chronische vijandigheid van de VN-mensenrechtencommissie, de UNCHR, richting Israël, terwijl de schendingen in Arabische landen vaak vele malen erger zijn, maar ‘haast systematisch ongenoemd blijven’.
In het hoofdstuk over de Messiasbelijdende Joden pleit de auteur, in navolging van Mark Kinzer, voor een blijvend onderscheid in de kerk. ‘De in Yeshua gelovende Joden doen er (…) goed aan zich te houden aan de vanouds bij het verbond horende gebruiken.’ Om een brug te slaan tussen het Joodse volk en de kerk.
Kamsteeg is uiteraard geen voorstander van zendingsactiviteiten onder de Joden. Als hij deze echter beperkt tot het verbeteren van de verstandhouding en het hulpbieden aan Messiasbelijdende gemeenten, waar blijft dan het ‘uit de Heilige Schrift (…) betuigen dat Jezus de Christus is’?
Het laatste hoofdstuk trekt, vanuit theologisch oogpunt, vooral de aandacht. De auteur geeft een prachtige uitleg van de olijfboom in Romeinen 11 en stelt duidelijk dat de kerk niet in de plaats van Israël is gekomen. Waar het gaat over de landbelofte, verschillen we van mening. Zoals de Thora in Christus is vervuld, zo zou ook het land in Hem vervuld zijn. Kamsteeg schaart zich hier achter rabbijn Stuart A. Pollack, die schreef dat vrede belangrijker is dan de louter fysieke dimensies van het land. Ik vroeg me af waarom hij te midden van de geciteerde bijbelteksten niet ook Ezechiël 47:22 en 23 noemt. Ten slotte: de natiestaatswet werd niet in 1918, maar in 2018 aangenomen.
Al met al een boeiend boek, dat soms schuurt.