Brief aan Diognetus

Wat betekent het om christen te zijn in een omgeving die daar niet erg positief over spreekt? Hoe moet je je als christen gedragen wanneer het Woord van God belangrijker voor je is dan wat mensen zeggen, vraagt dr. J. van Eck.

De tweede eeuw na Christus was de eeuw van de verdedigers van het christendom, de zogenaamde ‘apologeten’. Die verdediging had het christendom wel nodig, want het werd door velen als een ‘verderfelijk bijgeloof’ gezien.

Er deden geruchten de ronde over geheime incestueuze praktijken en kinderoffers onder christenen. Het werd tijd om te laten zien dat de werkelijkheid anders was. De schrijver van de ‘Brief aan Diognetus’ doet dat op zijn eigen manier. Hij weerlegt niet alleen de gangbare aantijgingen. Hij heeft ook een eigen visie op de positie van de christenen in de wereld en, wat nog belangrijker is, op de betekenis van de christenen vóór de wereld. Een visie die, zoals we zullen merken, nog volop actueel is.

Vragen

Wie de schrijver van de brief was weten we niet. Evenmin weten we wie de Diognetus was aan wie de brief gericht is. Het moet een ontwikkeld man geweest zijn die zich voor het christelijk geloof interesseerde, maar die nog vragen had.

In welke God geloven christenen eigenlijk? Ze erkennen de goden van de Grieken niet. Ze doen ook niet mee aan de Joodse praktijken. Ze hebben een eigen geloof en houden daaraan vast ook als hun leven op het spel staat. En wat voor een liefde is het die ze elkaar betonen?

Eigen burgerschap

Christenen leven niet in eigen steden, betoogt de schrijver. Ze spreken geen eigen taal en houden er ook geen buitenissige gewoonten op na. Ze volgen geen leer van bepaalde denkers of welke menselijke opvatting dan ook. In kleding en voeding volgen zij hun Griekse omgeving of die van de andere volkeren waar zij tussen wonen. Toch laten zij in hun leven een ‘eigen burgerschap’ zien.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van 21 oktober 2016. (We hebben momenteel een mooi aanbod voor nieuwe abonnees.)