Christenen in het Midden-Oosten

‘Help ons, want wij dreigen te vergaan!’ is de dringende noodkreet die ons onlangs bereikte via onze partnerkerken in Syrië en Libanon, schrijft mr. A. van der Poel.

Een krachtig SOS-signaal en een wake-up-call tegelijk: ‘Word wakker, want de vernietiging van de christelijke aanwezigheid in het Midden-Oosten dreigt een feit te worden.’ Je proeft hier de enorme nood, de angst en de vrees voor een letterlijke uitroeiing van alles wat christelijk is. Wie denkt dan niet aan al die afschuwelijke beelden van IS-strijders die moordend met hun nietsontziende opmars bezig zijn in Syrië en Irak. Een kalifaat is inmiddels uitgeroepen.

Maar ook in Libanon, het land met het grootste percentage christenen, rommelt het. En wie weet waar intussen nog meer IS-groepen aanwezig zijn? Alles wat niet past in hun beeld van de ‘ware islam’, moet letterlijk uit de weg worden geruimd: jezidi’s, gematigde soennieten, sjiieten, christenen.

Ongeveer een eeuw geleden maakten christenen ongeveer 20 procent van de totale bevolking van het Midden-Oosten uit. Momenteel is dat nog maar ongeveer 4 procent. Aangrijpend en alarmerend. Waren er in Irak in 1990 naar schatting nog ongeveer 1,5 miljoen christenen, nu zijn het er waarschijnlijk nog geen 200.000. Sinds het begin van de burgeroorlog in Syrië, in maart 2011, zijn naar schatting een half miljoen Syrische christenen gevlucht naar veiliger gebieden in Syrië zelf of naar Libanon. Of nog verder, naar de Verenigde Staten of Nederland bijvoorbeeld. Misschien verblijven ze wel bij ons om de hoek. Het zijn allemaal kille cijfers waarachter een nauwelijks te peilen menselijk leed schuilgaat.

Is er nog een toekomst voor de kerk in het Midden-Oosten? Dat is een steeds terugkerende, prangende vraag die niet langer te ontwijken valt.

Het volledige artikel is te lezen in De Waarheidsvriend van 5 december.