Als we als kerk ‘onopgeefbaar verbonden’ zijn met Israël, dan moet dat zeker gelden voor onze verbondenheid met Messiasbelijdende Joden! Met hen zijn we immers dubbel verbonden. Toch ervaren zij dat zelf lang niet altijd. Een viertal obstakels vanuit de kerk.
Als eerste positie (en obstakel) is er de vervangingstheologie, een oude theologische positie waarover veel geschreven is. Deze stelt dat de wereldwijde kerk in de plaats van Israël is gekomen. Ze houdt geen rekening met Gods blijvende verkiezing en beloften voor Israël. Vaak is Israël dan een ‘steen des aanstoots’. Het antisemitisme kan hier niet los van worden gezien.
Vanwege de vervangingstheologie ontbreekt het over het algemeen aan structurele aandacht voor Israël in het (theologisch) onderwijs en de prediking, iets wat we helaas in de breedte van de kerk zien. Gelukkig is er ook veel aandacht voor de keerzijde van deze theologie en voor een andere visie op Israël.
Tweewegenleer
Als tweede zien we de opkomst van een tegengestelde positie die nog schadelijker, maar veel minder bekend is. Sluimerend aanwezig is de tweewegenleer en diverse mildere varianten daarvan. In het kort betekent het dat de heidenen zich moeten bekeren tot Jezus. Voor Joden is dat niet nodig, omdat zij vanwege Gods eeuwige verkiezing al bij God de Vader horen. Zij hebben God de Zoon niet nodig als Verlosser en Middelaar. Getuigen van Christus, wat Messiasbelijdende Joden in Israël als hun voornaamste taak zien, is niet alleen overbodig maar ook schadelijk.
Een variant van de tweewegenleer stelt dat Jezus misschien nog wel noodzakelijk is voor Joden, maar dat Hij op een mysterieuze manier verborgen is in Israël of in de Torah. Daardoor weten de Joden niet dat zij al bij Jezus horen en dat hoeven zij ook niet te weten.
"*" geeft vereiste velden aan