‘Kees, doe niet zo kinderachtig! Wanneer word jij nou eens volwassen?!’ Wanneer is een mens volwassen: lichamelijk, geestelijk, emotioneel, sociaal, in het geloof? Verschillende reacties zijn mogelijk. Een verkenning en een voorzichtig antwoord vanuit Gods Woord.
Biologen beantwoorden de vraag anders dan ontwikkelingspsychologen. Sociologen weer anders dan theologen. Lichamelijk bezien ben je volwassen als je volgroeid bent. In maatschappelijk opzicht als je stemrecht krijgt, zonder toestemming kunt trouwen en een onderneming opzetten. Psychisch volwassen zijn wil zeggen dat je een zekere mate van zelfstandigheid hebt bereikt, je hebt verantwoordelijkheidsbesef ontwikkeld. Geestelijke volwassenheid is weer een verhaal apart. Op deze plaats zijn wij sterk geïnteresseerd in de vraag wanneer iemand in het geloof tot volwassenheid is gerijpt.
Geen waterdichte schotten
Laat ondertussen duidelijk zijn dat er geen waterdichte schotten tussen de ene en de andere categorie zijn. Integendeel. Het een grijpt in het ander. Kun je geestelijk volwassen zijn zonder dat je dat ook psychisch bent? Ik neig naar een krachtig ‘nee’. Je kunt qua jaren volwassen zijn geworden, maar in emotioneel en sociaal opzicht nog in de kinderschoenen staan.
Inwijdingsrituelen
Volwassen worden is een proces, niet statisch, maar dynamisch. Je bent altijd op weg, steeds in ontwikkeling. Vanouds kennen we allerlei inwijdingsrituelen en -ceremonieën die de grens tussen kind en (de weg naar) volwassenheid markeren. In het Jodendom is een meisje vanaf haar twaalfde levensjaar bat mitswa, dochter van de wet; een jongen is een jaar later bar mitswa, zoon der wet. Je bent dan volwaardig lid van de Joodse gemeenschap. De Rooms-Katholieke Kerk kent het vormsel op twaalfjarige leeftijd. In protestantse kringen was het lange tijd gebruikelijk kort na je achttiende verjaardag belijdenis van het geloof af te leggen. Je werd daarmee volwaardig lid van de geloofsgemeenschap. Vroeger gold de dienstplicht eveneens als zo’n grenspaal. Jongens werden er gevormd tot man. Ook daarin zit dus iets procesmatigs. Het is een weg van vorming en oefening, van groeien en ontwikkelen.
De Franse filosoof Alain Badiou (1937) klaagt over de infantiliteit, het kinderlijke, van de huidige (westerse) samenlevingen. Het wegvallen van initiëringsriten, egoïsme, consumentisme, kapitalisme en de afwezigheid van vaders zijn daarvan een voorname oorzaak. Wellicht valt er meer te zeggen, maar het is hier niet de plaats daar op door te gaan.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 18 mei 2023. Neem een jaarabonnement(€ 52,50). Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actieen lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-!