column
Collega’s
Collega's, ik heb ze in soorten. Ik ken bijvoorbeeld collega-moeders, collega-kinderwerkers en collega-verpleegkundigen. Wie collega's heeft, hoeft het niet alleen te doen.
Mijn collega-verpleegkundigen en ik dragen samen zorg voor vaak ernstig zieken. Met grote regelmaat worden we geconfronteerd met de dood. En met alle vragen daaromheen. Aan mij de uitdaging om te getuigen van hoop en troost in leven en sterven. Dit geeft soms herkenning en respect. Maar ook onbegrip en meningsverschil. En dan zijn er nog de door mij gemiste kansen…
Samen met mijn collega-kinderwerkers ben ik geroepen om aan de volgende generatie de loffelijke daden van de HEERE te vertellen, Zijn kracht en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.
Eén van die collega’s was Maartje. Een blijmoedige, vrijmoedige vrouw. Jaren geleden leerden we elkaar kennen op een cursus voor kinderevangelisatie. Elk jaar ontmoette ik haar op een bidstond. Samen bidden voor kinderen, wereldwijd. Maartje werd ernstig ziek. En genas! Dat was het laatste dat ik had gehoord.
Tot vorig jaar zomer. Weer kwam ik haar tegen. Dit keer stond ik als verpleegkundige aan haar sterfbed. Maartje was nog maar 49. Een liefdevolle echtgenote en moeder.
Mijn collega-kinderwerker Maartje en mijn collega-verpleegkundigen ontmoetten elkaar. Steeds voor ik naar Maartje ging, hoorde ik de overdracht van een collega-verpleegkundige. Haar situatie, verpleegkundige aandachtspunten, bijzonderheden, iets wat ik vooral niet moest vergeten.
Daarbij bleef het niet. ‘Mw. is zo rustig. Ze heeft er vrede mee. Ik snap dat niet, ze is nog veel te jong. Ze weet zo zeker dat ze naar de hemel gaat. Ze straalt als ze daarover praat. Het is zo bijzonder.’ Ik hoorde het van verschillende collega’s. Het getuigenis van Maartje maakt indruk.
Mijn collega-kinderwerker is een getuige voor mijn collega-verpleegkundigen. Wie collega’s heeft, hoeft het niet alleen te doen. Dankzij de Meester, die alle macht is gegeven in hemel en op aarde.
Nelleke Donk