column

Communiceren

‘Hij heeft mij ten huwelijk gevraagd! Zo romantisch, joh! Ja, in de duinen bij paaltje 17.'

Schuin tegenover mij in de trein zit een jonge meid met een blos op haar wangen te bellen. In geuren en kleuren vertelt zij haar verhaal. Het valt mij op dat zij de enige is die hardop praat. Verder is het stil in de coupé. Iedereen met zijn mobiel, laptop of iPod bezig is.

‘Piep, piep’ klinkt het uit mijn tas. Mijn hand reikt naar het zijvakje en even later zit ook ik voorover gebogen naar het schermpje van mijn mobiel te turen. Ik tik een sms’je terug en laat de mobiel in mijn hand. Wie weet, krijg ik meteen weer een berichtje terug. Ik leun achterover en staar voor me uit.

Mijn oog valt op een vrouw van een jaar of dertig, met halflang blond haar. Ze staat bij de klapdeurtjes. Ik ken haar wel of eigenlijk ook weer niet. Ik weet dat zij in een grote grijze Mercedes rijdt, haar auto parkeert op de P+R terrein in Weesp en met de trein verder reist naar Amsterdam. Zij moet ergens in de buurt van de Nieuwmarkt werken, want bijna elke dag loopt zij voor mij uit, vanaf het CS, via de Zeedijk naar de Nieuwmarkt. Ze loopt altijd op hoge hakjes, draagt ’s winters een dikke gewatteerde zwarte jas en ’s zomers meestal een kort wit jasje. Ik weet best veel van haar, bedenk ik mij zo. Alleen heb ik in al de afgelopen jaren nog nooit één woord met haar gewisseld.

We rijden station Weesp binnen. ‘Ja, laten we morgen samen gaan lunchen. Een gesprek face to face gaat toch boven alles’, hoor ik de ten huwelijk gevraagde haar telefoongesprek afronden. Ik stop mijn mobiel terug in mijn tas en stap uit.

Op het parkeerterrein zie ik haar lopen. Ze is bijna bij haar grijze Mercedes. Ik trek de stoute schoenen aan, doe een stap harder en hoor mijzelf zeggen: ‘En, zit de dag er weer op?’

Marijke Bakker