De belofte

In de Bijbel staan talloze beloften. Een toezegging - het woord dat de Statenvertaling vaak voor belofte gebruikt - is een plechtige en officiële verklaring dat iets voor jou bestemd is. Ds. H.J. Lam over bijbelse beloften.

In Psalm 119 lezen we: ʻBevestig Uw belofte aan Uw dienaar, die Uw vreze toegedaan is.’ Het is een tekst zoals er zovele in de Schrift staan: de kern van het geloof ligt erin opgeslagen. De Heilige Geest heeft er blijkbaar genoegen in die kern in een overvloed en uitbundigheid van beelden en woorden onder onze aandacht te brengen. Het is als met een caleidoscoop: de wonderlijke kijker waarin we kleurige figuren zien, die telkens wanneer je schudt nieuwe patronen vertonen, de een nog fraaier dan de ander. Vers 38 bevat de figuur van de belofte, waardoor we Gods heil prachtig in het oog krijgen.

Vooral de Reformatie heeft de betekenis van dit geladen woord ontdekt. Vragen we ons namelijk af hoe God met ons omgaat, dan leren de hervormers ons: dat doet Hij door middel van een belofte. Niet in levenden lijve komt God voor ons staan; niet letterlijk legt Christus Zijn hand op onze schouder. Nee, dat gebeurt op de wijze van een belófte.
Wat horen we daarom in een preek? Gods beloften. Hoe houdt de Almachtige ons staande? Door Zijn beloften. Hoe wekt Hij in ons het geloof? Door Zijn beloften. Wat is de doop? De onderstreping van Zijn beloften. En het avondmaal? Het proeven van Zijn beloften.
Zo gaat God dus met ons om: door Zijn belóften. Daarom noemen we God vaak de belovende God. God de Vader is de bron van alle beloften; in Christus zijn al Gods beloften ja en amen; de Heilige Geest laat zich noemen: ʻde Heilige Geest der belofte’.