blog

Door te gehoorzamen bewijst Hij de Zoon van God te zijn

De taal van het open graf

Is Jezus de Zoon van God? Kan iemand die aan een vloekhout hangt en in een graf terechtkomt wel Gods Zoon zijn? Van Hem mag dan toch iets anders verwacht worden, vooral als je let op de goden uit de Griekse wereld van rondom?

Eigenlijk lijkt het er vanaf het allereerste begin niet op. Zelfs niet toen Hij voorzegd werd door de profeet van de oude dag als een ‘Man van smarten’. Door niemand waardig geacht en begeerd.

Maar ook tijdens Zijn leven is het voor het natuurlijke mensenoog verborgen. De Zoon van God, Die tegelijk de Zoon is van een ongehuwde vrouw. Die in armoedige doeken wordt gewikkeld en in een nederige voerbak wordt gelegd. En Die omgaat met hoeren en tollenaren en zondaren. Niet te geloven!

Verzoeking door satan

Als mens moet Hij tot het einde toe de verleiding hebben gehad Zich te bewijzen als de Zoon van God. Dat begint al met Gods grote tegenstander in de woestijn die Hem tot het uiterste toe probeert te verleiden: ‘Als U de Zoon van God bent, werp Uzelf dan naar beneden.’ Geen geringe verzoeking.

Bonhoeffer wijst er in een van zijn preken op dat de Heere Jezus al, voordat Hij echt met Zijn heilswerk begon, de heerschappij over de hele wereld had kunnen krijgen. En als opperkoning van deze wereld had Hij Zich zondermeer als ‘Zoon van God’ kunnen laten vereren. Net als voor de Romeinse keizers zou ook voor Hem iedereen als een knipmes hebben geknield. ‘Dan zou de wereld Christus tot Koning hebben gehad.’

Maar stel dat Hij voor deze verleiding was bezweken, dan zou Hij de wil van de Vader niet hebben gedaan en Zijn weg niet zijn gegaan! Dan was Hij een knecht geweest van Zijn eigen ambities en van satan. En zou ons geloof zonder inhoud zijn. Ja, dan zouden we nog in onze zonden en dus de meest beklagenswaardige van alle mensen zijn.

God zij dank blijft Hij de vrije Zoon van God. En kiest Hij vanaf het allereerste begin de weg van de Vader. De weg van overgave en gehoorzaamheid.

De voorbijgangers

Aan het kruis komt echter de satanische verzoeking in al zijn hevigheid terug. Maar nu uit de mond van de voorbijgangers. Ze komen oog in oog te staan met de Zaligmaker. Maar in plaats van tot Hem de toevlucht te nemen, lasteren ze Hem. ‘En wie lastert, smijt met vuil.’(L. Kievit) In het Griekse woord voor ‘lasteren’ herkennen wij het woord ‘blasfemie’. Ze werpen Hem ‘godslastering’ voor de voeten.

Als we bedenken dat Jezus ook gewoon mens was, moet Zijn drang groot zijn geweest om te laten zien dat Hij geen godslasteraar was. En toch doet Hij het niet.

Een groot wonder, want wat de voorbijgangers doen is hetzelfde als wat satan al sissend deed in de woestijn: ‘Als U de Zoon van God bent, werp Uzelf dan naar beneden.’ En wat sissen de voorbijgangers Hem toe? Vrij vertaald: ‘Als U de Zoon van God bent, werp Uzelf dan van dat kruis naar beneden.’ Opnieuw klinkt hier de oproep om te knielen voor satan.

De geestelijke elite

Het is wel heel apart dat ook de geestelijke elite zich rond het kruis aan de kant van satan schaart. Met spottend gif en met dezelfde verzoeking. Ook zij dagen Hem uit van het kruis af te komen. Het is bij hen eerst zien en dan geloven.

Dat is zo herkenbaar in de wereld rondom ons. Calvijn schrijft dat we precies in de omgekeerde richting moeten denken. Eerst geloven, en dan zullen we gaan zien. Dan zullen onze ogen geopend worden voor deze Kruiskoning, Die daar hangt als de gehoorzame Zoon van God. Plaatsvervangend. In onze/mijn plaats. Dan zullen we, dwars door onze tranen van berouw over onze schuldige verantwoordelijkheid hierin, het zicht op Hem krijgen in Zijn schoonheid. En stemmen we met de bruid uit het Hooglied in: ‘Zo is mijn liefste’, blank en rood. In Zijn diepe vernedering ‘veel schoner dan de mensenkinderen’ (Psalm 45).

Eén met ons

Dan zullen we Zijn menswording ook meer en meer leren verstaan. Hoe Hij kwam als een van ons. Niet om Zichzélf te redden, maar ánderen. Zondaren, die het allemaal verzondigd hebben! En wat is nu zo bijzonder? Dat Hij een wilde worden met mensen, die zichzelf niet kunnen redden. Omdat Hij als de Zoon van God tot het bittere einde toe gehoorzaam wilde blijven aan de Vader, kon Hij ten diepste Zichzelf ook niet verlossen. Zo alleen kon Hij ons bevrijden. ‘Ik voor u, daar u anders de eeuwige dood had moeten sterven.’

De tweede Adam

Wat een zegen dat Jezus, als de tweede Adam, de gehoorzaamheid tot het einde toe in praktijk heeft gebracht. Zo anders dan de eerste Adam. Die moest gehoorzaam zijn met betrekking tot die ene boom en hij zou eeuwig leven hebben. Maar helaas.

De tweede Adam daarentegen moet gehoorzaam zijn wat betreft de ‘kruisboom’. Maar tot Hem zei de Vader niet dat Hij dan het leven zou hebben. Hem wacht de dood. En dan wordt gehoorzamen wel iets totaal anders. Maar ondanks dat blijft Hij gehoorzaam en bewijst Hij ontegenzeggelijk de Zoon van God te zijn.

De taal van Pasen

Maar behalve door Zijn gehoorzaamheid aan de Vader, is Hij met kracht bewezen de Zoon van God te zijn door Zijn opstanding uit de doden (Rom.1). Dat is de taal van het open en lege graf. De taal van Zijn overwinning. De taal van Pasen!

Daarom heeft de Vader Hem ‘een Naam geschonken boven alle naam’. Opdat we allen voor Hem buigen en Hem belijden als de Zoon van God!

Lijden

Een machtige roeping voor de kerk en voor ons allen persoonlijk. Leven uit de onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de opgestane Paaskoning. Juist waar het door de diepte en het lijden en de vervolging heen gaat. Heeft de Zoon niet juist de gehoorzaamheid geleerd uit wat Hij heeft geleden (Hebr. 5)?

Al staat bij ons de vervolging misschien nog op afstand, we kunnen ook lijden aan het moderne Westerse levensgevoel. Aan het leven in vreemdelingschap. Aan het oprukkende individualisme binnen de eigen kerkelijke gemeente. Het is bemoedigend dat Jezus ons is voorgegaan.

We kunnen ons zorgen maken over ‘Kerk anno 2025’ en over de afkalving en het oprukkend heidendom. Maar de poorten van de hel zullen Zijn gemeente niet overweldigen. Christus heeft door Zijn gehoorzaamheid de satan en zijn hele rijk overwonnen!

Leerproces

Jezus sterft niet alleen de dood die wij hadden moeten sterven, maar Hij leeft ook het leven dat wij hadden moeten leven. Als door genade Zijn leven ons leven wordt, mogen we niet alleen delen in Zijn sterven en opstanding maar ook in Zijn gehoorzaamheid die Hij tot het eind toe heeft volbracht. Opdat we, zoals Petrus zo mooi verwoordt, ‘voor de zonden dood, voor de gerechtigheid zouden leven’ (1 Petr. 2). In het huisgezin van de hemelse Vader, als broeders en zusters van de oudste Broeder Christus, Die voor ons de gehoorzaamheid verworven heeft.

Het blijft bij ons echter wel een leerproces. Zelfs de allerheiligsten hebben volgens Zondag 44 immers slechts ‘een klein beginsel van deze gehoorzaamheid’. Laat het echter wel ons voortdurend gebed en verlangen zijn om meer en meer het beeld van de Zoon gelijkvormig te worden en vol overgave te leven uit Zijn volbrachte heilswerk!

H. Liefting