Onze cultuur is haastig en veeleisend. Het leven staat in het teken van winst, groei van productie en consumptie. Hoe kan in zo’n omgeving de zorg voor de ziel ruimte krijgen?
Deze zomer genoten mijn vrouw en ik het voorrecht om een dag of tien vakantie te vieren in Noord-Oost-Duitsland langs de Oostzeekust, ergens tussen Wismar en Rostock. We fietsten veel door het heuvelachtige landschap met uitgestrekte graan- en bietenakkers en houtwallen eromheen. Het landschap trof me door vriendelijkheid. Er gaat een zekere intimiteit schuil achter de oude linden langs de rijkswegen, de ontzagwekkende populieren langs de akkers (niet eerder kwam ik ze zo groot tegen), de huis- en boerenzwaluwen vlak voor je wiel, de hoog zingende leeuweriken en de kleurige bermen met pastinaak, slangenkruid en hondsroos.
Het landschap als spiegel
Terug in Nederland fietsten we nog een paar dagen in de buurt van Harderwijk, langs het Veluwemeer, langs stukgemaaide bermen, kaarsrechte akkers, gifgroene overbemeste weiden, leeg en kaal. Het gaf mij een diep gevoel van heimwee en van pijn. Boeren en groenbeheerders worden gedwongen om alles in te zetten voor efficiëntie en productie. En het land mist genade, vriendelijkheid, generositeit.
Ik las het stukje landschap als een spiegel van een uiterst efficiënte samenleving, waarin het leven staat in het teken van winst, groei van productie en consumptie, waarin de uitbundigheid van de schepping verdwijnt. Een samenleving zonder hart, waarin je moet zoeken naar intimiteit en naar rust. Ik herken er ook de signalen van een geseculariseerde cultuur in: een cultuur waarin plekken van verwondering en ontzag schaars zijn, waarin we heilige tijden missen, en de dankbaarheid over het genoeg. Een genadeloze cultuur.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 23 september 2021.
Neem een jaarabonnement (€ 49,00). Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-!