De verworpenen

Ze staan naast elkaar, de twee broers, en kijken samen toe hoe de steen langzaam voor de grafopening wordt gerold. Het valt Jozef op dat Ruben zelfs nu stil blijft. Alle uren van de begrafenisplechtigheid was hij dat ook al, schrijft Laurens Snoek.

Hij draaide niet, hij kletste niet, hij werd niet nukkig toen het iets anders ging dan hij had verwacht. Hij toont niet eens emotie nu de buurman hun meent te moeten vertellen dat alles voorbij is.

De buurman… Hadden ze maar een andere buurman gehad.

Zes jaar is Jozef, door iedereen Jossi genoemd, als Ruben met buurman Ariël in botsing komt. Ze spelen samen bij de aarden wal die om het stadje heen ligt, achter de schaapskooi van de buurman. ‘Ruben, niet doen!’ roept Jozef. Maar Ruben, twee jaar ouder en lang en sterk voor zijn leeftijd, doet het wel. Hij zet zich schrap en rukt aan een lange, stevige tak. ‘Ruben, kijk uit, de hele stapel valt om!’ ‘Nee hoor, ik moet hem gewoon hebben. Hou jij de stapel maar tegen, Jossi.’ ‘Maar dat kan ik niet, hij is veel te hoog!’ ‘Ga maar hier staan. Met je rug tegen deze bos.’

Jozef doet wat Ruben zegt en knijpt zijn ogen dicht.

Lees de volledige tekst van dit kerstverhaal in De Waarheidsvriend van donderdag 17 december 2020.

Bestel een los nummer, maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,- of neem een jaarabonnement op De Waarheidsvriend.