De Waarheidsvriend en het verleden

Auteurs in De Waarheidsvriend beriepen zich door de jaren heen op verschillende theologen van vroeger. Wat heeft dat te zeggen, vraagt drs. Mirjam Hofman zich af.

In 1956 voerden dr. H. Berkhof en ds. G. Boer hun zo bekend geworden correspondentie over de plaats van de Gereformeerde Bond binnen de Nederlandse Hervormde Kerk. De midden-orthodoxe rector van het Theologische Seminarium in Driebergen wees ds. Boer op geloofsvragen die in de tijd van de Reformatie nog niet werden gesteld. Nieuwe vragen vroegen zijns inziens om nieuwe accenten in de prediking.

Het hoofdbestuurslid van de Gereformeerde Bond was echter niet te overtuigen van de noodzaak van een accentverschuiving in de moderne tijd: ‘Bij de vele veranderingen, waaraan wij allen onderworpen zijn, verandert de ontmoeting met de levende God niet. (…) Daar staat niet de antieke mens, ook niet de reformatorische mens, ook niet de moderne gehavende mens, maar de mens, de zondaar, de goddeloze. (…) Hier heeft Augustinus geworsteld, hier is Luther tot zijn gebeente uitgekleed, hier is Calvijn door de Vader tot Christus getrokken, hier heeft Kohlbrugge gestreden en gejuicht over het Lam Gods, dat hem genoeg was voor de tijd en de eeuwigheid. En met hen willen ook wij belijdenis doen van ons algemeen en ongetwijfeld christelijk geloof.’

Ds. Boer bedoelde met deze uitspraak het tijdloze karakter van de ontmoeting met God aan te duiden, maar maakte tegelijkertijd gebruik van historische voorbeelden.