column
Doorgewinterde zendeling
Het is een bepaald slag mens, een slag dat je niet zo in één regel kunt beschrijven, maar die je soms wel in één oogopslag herkent. Het is die doorgewinterde zendeling.
Het is een bepaald slag mens, een slag dat je niet zo in één regel kunt beschrijven, maar die je soms wel in één oogopslag herkent. Het is die doorgewinterde zendeling.
Ik kwam zo’n zendelinge voor het eerst tegen toen ik een jaar of zeven was. Ze reed in een grote landrover, had sneeuwwit haar, werkte in een afgelegen ziekenhuisje in het Keniaanse woestijngebied en leefde daar midden tussen de mensen van wie ze hield. Ik herinner me de dag dat ze verongelukte. Een vrouw die in mij de liefde voor zending en Birkenstocks heeft gelegd, volgde haar op. Ze was klein en dapper en alle communicatie ging één keer per dag via de radio.
Ik kom ze hier ook tegen. Doorgewinterden die hier veertig jaar gewoond hebben. Ze hechten waarde aan kleine dingen, omdat ze weten hoe waardevol die zijn. Aan dat vijftien jaar oude theezeefje dat kapot is, maar dat misschien nog wel gelast kan worden, omdat het toch zonde is om zoiets goeds weg te gooien.
Eens praatte ik met zo’n veteraan. Ik wist niet dat ze tot dat slag behoorde en vertelde haar dat ik me afvroeg of het goed was om te wonen in een huis dat een halve kilometer bij de verharde weg vandaan lag. Of zoiets wel veilig was, omdat iedereen die wij kenden, in een omheinde woonwijk woonde.
Maar toen ik vertelde dat het huis vijf minuten bij de Mekongrivier vandaan lag, kwam de aap uit de mouw. Met een lach zei deze getaande vrouw… ‘O, in die rivier ben ik zoveel lakens kwijtgeraakt.’ Zij kwam dus uit de tijd dat je met je was naar de rivier ging en je lakens met de hand waste. Wanneer het tegenzat, verloor je die lakens. Ze vertelde dat zij en haar collega wel vijf uur met alle voorraden moesten lopen vanaf de verharde weg naar hun hut in de bergen. Zo vielen mijn ‘offers’ diep in het niet.
Deze mannen en vrouwen hoor je niet gauw klagen. Harde doorzetters zijn het, die slapen op een mat, de dood letterlijk in de ogen hebben gezien en reizen met openbaar vervoer. Lees: met een stoffige bus vol mensen, bagage en kippen door haarspeldbochten en langs ravijnen.
Naast deze eikenbomen die zomers en winters hebben doorstaan, sta je dan als een klein wiebelig boompje. In de hoop dat je ook zo mag uitgroeien, omdat je geplant bent aan dezelfde waterstroom.
Marieke den Butter