ds. A. van Herk 1943-2022
Tot 2020 was ds. A. van Herk op diverse kerkelijke fronten zeer betrokken en actief. De laatste jaren van zijn leven waren echter door de coronamaatregelen stil geworden. Van het ene op het andere moment stopte het werk in Myosotis, werd de arbeid voor Stichting Ontmoeting niet gecontinueerd en werd het verrichten van hand- en spandiensten in Epe stilgelegd. Ook het voorgaan in diensten werd minder. Zijn laatste ambtelijke dienst was in zijn woonplaats Hasselt. In de wekelijkse overdenking voor de kerkradio-tv mediteerde hij in juni 2021 over Johannes 3:16. Zittend, lang staan was moeilijk, kwamen de woorden – helder gearticuleerd en zorgvuldig uitgesproken – tot de gemeenteleden: ‘Want alzo lief…’ Hij stimuleerde ook anderen goed te ademen tijdens voordracht/Schriftlezing en verzorgd te spreken. Hij schreef over dit onderwerp Neem en Lees. Gids voor schriftlezers.
Schoolmeester
Voordat Arie van Herk tot predikant werd bevestigd te Sint-Annaland, had hij al een werkzaam leven achter de rug. Hij stond voor de klas in Delft, Capelle aan den IJssel en op de dovenschool Effatha te Voorburg. Uit die periode nam hij een aantal ontvangen gaven mee in het ambt. Hij voelde zich als prediker in zijn element om onderwijs te geven vanuit de catechismus. Dit is niet ongezegend gebleven, getuige de tekst die op de rouwkaart staat: Wat is uw enige troost in leven en sterven? (zondag 1, vr&antw.1).
Het tweede winstpunt is de liefde die hij ontving om op te trekken met mensen die zich aan de rand van de samenleving bevinden. Tijdens het voorgaan in dovendiensten en in de vakantieweken met gehandicapten voelde hij zich in zijn element. Ook ging hij ruimhartig om met mensen die via Ontmoeting op zijn weg kwamen. De roeping tot het ambt van dienaar des Woords rijpte en de zaterdagstudie werd gevolgd.
Bevestiging tot predikant
Tijdens de studie moest er brood op de plank komen, ook voor het gezin. Ds. Van Herk was getrouwd met een vrouw die hij al kende vanaf zijn vierde levensjaar (Nelly van der Vlist). Met de vijf kinderen vond de verhuizing plaats naar Stellendam. Hij werd daar aangesteld als pastoraal medewerker. Met ds. C. Oorschot was en bleef er broederlijke verbondenheid, die ook na de kerkscheuring in 2004 niet verdween. Na de beroepbaarstelling in 1985 ontving hij onder andere een beroep naar Sint-Annaland. De naam van deze Zeeuwse gemeente zei hem veel. Zijn vader, die godsdienstonderwijzer was, had veel in die gemeente gepreekt. Hij stond vijf jaar op het eiland Tholen en kwam jaarlijks een zondag naar de eerste gemeente waarin hij had mogen dienen. Hij vergroeide zo met het volk dat hij het Zeeuwse dialect zich gedeeltelijk eigen maakte.
Vertrek naar Hasselt
In 1990 vertrok het gezin naar Hasselt, waar Van Herk zijn ambtelijke werk voortzette. De zwaarte van het ambt en het arbeidsethos dat hij huldigde, eisten hun tol. Er kwam een tijd dat hij terug moest treden. Het jaar 2004 speelde daarbij een rol. Ook de grootte van de gemeente en het vele werk dat hij moeilijk uit handen kon geven, deden zijn mentale weerbaarheid geen goed. Hij nam afscheid op 63-jarige leeftijd met een preek over Prediker 7:8: ‘Het einde van een zaak is beter dan zijn begin.’
Tijdens zijn emeritaat bleef hij in Hasselt wonen met kinderen en kleinkinderen om hem heen. Bij die of gene zette hij na het emeritaat gegroeide contacten voort. Voor de Hanzestadbewoners bleef hij de herkenbare predikant. Stijlvol gekleed in donker kostuum (met stropdas) en vaak met sigaartje in de mond liep of fietste hij door de stad.
Heengaan in vrede
Op 15 juni ontsliep hij. De laatste schriftlezing met hem was Efeze 2: ‘Uit genade bent u zalig geworden’, gevolgd door Openbaring 7:17: ‘gewassen door het bloed van het Lam’. Gereinigd van alle tekorten (ambtelijk en persoonlijk) door het volmaakte Lam, Dat alle eer en aanbidding ontvangt die het waard is. Door Hem belijdt de kerk: Ik ben Zijn eigendom in leven en sterven.
Op 21 juni werd over dit woord in de Stefanuskerk te Hasselt gemediteerd en gemusiceerd (Lofzang van Simeon en onder andere Psalm 43).