ds. L.D. Burger
‘ Zie, Ik heb u in de beide handpalmen gegraveerd’. Toen alles wegviel, bleef deze tekst als laatste zekerheid over voor mijn geliefde oom. Op 13 december overleed hij, 87 jaar oud.
Als kind kreeg hij de woorden mee geen makkelijk leven te zullen krijgen. Dit bleek een profetie te zijn. Van kinds af aan was hij gegrepen door het Woord, maar hij worstelde er ook mee. Enerzijds als ultieme wens te hebben ooit dienaar van het Woord te zijn, anderzijds door omstandigheden niet in staat te zijn hier invulling aan te geven.
Hobbelig pad
Als tiener kon hij niet gaan studeren; hij moest gaan werken. Wat volgde, was een hobbelig en schijnbaar onlogisch pad. Dit pad hoefde hij, na het trouwen met Piny Rademaker, niet alleen te gaan. Zij is uiteindelijk 64 jaar zijn steun en toeverlaat geweest. De marechaussee moest hij na zes jaar verlaten vanwege tbc, vervolgens werd hij via verschillende administratieve banen, financieel verantwoordelijk bij een transportbedrijf. Om ook daar weer weg te gaan. Vervolgens werd hij docent godsdienst op diverse openbare scholen.
Na vele studies mocht hij dan eindelijk als predikant dienen. Ten diepste durfde hij niet voor te gaan, maar wilde hij wel. Zijn preek had hij reeds lang gereed. Bij elke uitnodiging voor een preekbeurt zei hij ‘nee’. Tot een volhardende man uit Vianen dit feilloos aanvoelde en hem bleef bellen… tot de zaterdag voor de betreffende zondag. ‘Ik kom, maar wel op uw verantwoordelijkheid’, zei mijn oom.
Mooiste tijd
De volgende ochtend ging hij voor. Hij is vervolgens nooit meer gestopt. Eerst werd hij hulppredikant in Haastrecht, vervolgens ook in Berkenwoude. Het patroon niet te durven, maar wel te willen kwam vaker terug; bij huisbezoeken, ziekenhuisbezoeken, telkens weer was daar die drempel. Als eenmaal (met behulp van zijn vrouw) de drempel genomen was, bleek hij ook pastoraal niet meer te stoppen. Honderden mensen zijn in die eerste periode bezocht voor een troostend woord, een gebed, een hand op de schouder.
Toen kwam daar in 1993 op 59-jarige leeftijd dat bijzondere beroep uit Stad aan ’t Haringvliet. Nadat men belde, vroeg hij zich eerst af of hij misschien iets niet goed had gedaan. Toen echter de vraag werd gesteld of hij over een beroep na wilde denken, was zijn bestemming bereikt. Mijn oom is vervolgens op zestigjarige leeftijd bevestigd in Stad aan ’t Haringvliet. Daar heeft zowel Leen als Piny de mooiste tijd beleefd. Helaas is hun huwelijk niet gezegend met kinderen, maar daar waren zij ‘vader en moeder’ van de gemeente en zijn zij velen tot zegen geweest. Onlangs ontving mijn oom van de toenmalige huisarts van Stad aan ’t Haringvliet een brief. Hierin sprak de huisarts met hoeveel genoegen hij had samengewerkt met mijn oom, de dominee. ‘Elke keer als er een bezoek moest worden gebracht bij een ernstig zieke patiënt, was het de vraag wie er als eerste zou zijn. Als ik de fiets van ds. Burger zag staan, was ik vaak opgelucht… dan wist ik al dat ik de morfine achterwege kon laten’.
Tot zegen zijn en zegen aanvaarden
Helaas stopte de mooie tijd in ‘Stad’ toen de 65-jarige leeftijd werd bereikt. In zijn afscheidspreek wees hij, zoals hij al zo vaak had gedaan, op Hem: ‘De Zoon van God kennen, betekent dat Hij het in ons leven voor het zeggen heeft.’ Zij kozen ervoor om terug te gaan naar Waddinxveen. In plaats van een rustiger tijd hebben zij met name in de eerste periode met vele vacatures, bijzonder drukke tijden beleefd. Nooit werd tevergeefs een beroep op hem gedaan. Veel werk is door hem verzet, met als bekroning de benoeming tot lid in de orde van Oranje-Nassau.
De laatste jaren werd de mobiliteit steeds minder en nam daarmee de mogelijkheid tot bezoekwerk af. Daar waar hij jaren voor een ander tot zegen was, vond hij het moeilijk die zegen zelf te aanvaarden. Was het echt voor hem? Het ontzag voor God was bijzonder groot. Uren werd hierover gesproken, over nagedacht, ook de laatste weken, weken waarin hij gelukkig eeuwige troost vond in de tekst ‘Die in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, die zal vernachten in de schaduw van de Almachtige’. In deze zekerheid mocht hij Thuiskomen.