ds. W. van den Hul
De kerkruimte was mooi gevuld in de dankdienst voor het leven van ds. W. van den Hul, 55 jaar echtgenoot van Nel en geliefd familielid en vriend van velen. Twee gemeenten hebben Nel en hij samen gediend: Oud-Loosdrecht (1988-1997) en Rockanje (1997-2003).
Amersfoorter
De hervormde, protestantse gemeente Amers-foort zal zich onze collega vooral herinneren als een buitengewoon toegewijd emeritus predikant.
Adventkerk, Joriskerk, Nieuwe kerk en Emmaüskerk, deze vanouds hervormde gemeenten waren deze geboren Amersfoorter allemaal even lief. Vele malen was hij ‘achterwacht’ voor collega’s in vakantietijd. Vele uitvaartdiensten leidde hij in tijden van vacature. Trouw en onvermoeibaar deed hij pastoraal bezoekwerk in zijn wijkgemeente, de Adventkerk.
‘Onvermoeibaar’: rond je veertigste naast een goede maatschappelijke functie een studie theologie oppakken, toen nog met alles erop en eraan, is geen sinecure. Dat vraagt concentratie en vitaliteit. Met beide was onze collega gezegend, tot hij medio mei jongstleden voor onderzoek naar het ziekenhuis moest. Snel werd toen duidelijk dat hij niet zou genezen.
Een veilig huis
Als achterwacht in vakantietijd voor onze wijkpredikant, collega H.S. Mosterd, bezocht ik hem in het ziekenhuis en ging ik voor in de dankdienst voor zijn leven. Met ontroering denk ik terug aan die voorlaatste ontmoeting in het Meander-ziekenhuis.
Bij dit sterven zijn klassieke woorden van toepassing, hemzelf ook vertrouwd. ‘Op Zijn, Gods, tijd’, zo begint de rouwbrief. God was dichtbij, daar in die ziekenkamer, voor Nel, voor Hennie en voor hen samen. Als in een samenspraak reikten wij elkaar de woorden aan, in lied, gebed, Schrift en in de hogepriesterlijke zegen. Onderweg naar huis kwam mij de titel in gedachten van een bijbels dagboek uit mijn studententijd: Wonen in het Woord. De Bijbel, de liederen en gebeden van de kerk waren voor hen als een veilig huis. Geleerd hebben te leven op de adem van Gods stem en zo je levensadem mogen teruggeven aan de Schepper. Wat zou een mens nog beter wensen?
Vertrouwen
‘In de volle zekerheid van het geloof’. Zo’n tweede klassieke uitdrukking. Er was geen zweem van twijfel rond dit ziekbed. God haalt Hennie thuis, weet zij.
God draagt zorg voor Nel, weet hij. Het is het ‘zeker weten’ en het ‘vast vertrouwen’ van zondag 7. In dat vertrouwen hebben zij geleefd. Zo hebben zij in hun huwelijk hun niet-gewenste kinderloosheid opgevangen.
In wat je overkomt, schuilt een roep van Gods kant. Een roep die bij Hennie van den Hul tot roeping werd. ‘Doordat ons huwelijk kinderloos bleef, heeft Hennie die studie kunnen doen’, zei zij. ‘En zijn zij een thuis geweest voor velen van ons, wanneer het in ons leven tegenzat’, zeiden mij hun nichten en neven. Over vervuld leven gesproken.
Dankdienst
‘Bereid uw huis, want gij zult sterven.’ Dat bijbelse advies heeft broeder Van den Hul met kracht ter harte genomen, en zeer op tijd. Ik kreeg met het oog op de voorbereiding van de dankdienst een document mee uit december 1999 waarin nauwkeurig aangegeven stond waar het over moest gaan in de rouwdienst: Psalm 27 de slotverzen. Welke liederen, psalmen en gezangen gezongen moesten worden, had hij uitgezocht.
En wat er wel en ook wat er niet mocht gebeuren, stond erin. Over dat laatste was geen misverstand mogelijk: geen toespraken, geen in memoriam in de dienst. Het Woord moet klinken en over Christus moet het gaan. Dit paste helemaal bij Wilhelmus van den Hul. Niet voor niets staat het prominent achter zijn roepnaam onder zijn doopnaam op de rouwkaart: Hennie – V.D.M.. Dienaar van het goddelijke Woord, dat wilde hij zijn en dat was hij tot op het laatst. Zo wilde hij spreken ook nadat hij gestorven was.
We danken God voor wat in hem geschonken is in familie en gemeente en we wensen zijn vrouw Nel Gods zegen toe op haar verdere weg in het leven.