column

Dwaas voor mensen

‘Want het dwaze van God is wijzer dan de mensen…’, zegt Paulus in 1 Korinthe 1:25. Ik denk dat zending daar ook onder valt.

Dat ervaar ik in het bijzonder wanneer ik ploeter om een fatsoenlijke zin te kunnen zeggen in een nieuwe taal. En nee, dat is niet een mooie zin als: ‘Geloof in Jezus Christus en je zult zalig worden’, maar ‘Ik… kom… uit… Nederland’. 

Als ik dan zo bezig ben om voor de tiende keer een zin als deze met de juiste tonen en de juiste klanken uit te spreken, overvalt me weleens het gevoel: ‘Dwaasheid dit, volgens mij zou ik van veel meer nut zijn wanneer ik me zou kunnen uiten in het Nederlands.’ En als ik om me heen kijk en mensen zie die qua cultuur zo ver bij mij vandaan staan, die er anders uitzien en die een andere godsdienst aanhangen, dan denk ik geregeld: ‘Is er echt geen andere manier om deze mensen te bereiken dan door zending?’ 

Ja, en dan kom ik toch altijd een beetje uit bij ‘dwaas voor mensen’. Want dat is het. Jaren in een land wonen en dan nog steeds moeite hebben met de taal. Je kinderen achterlaten aan de andere kant van de wereld, terwijl je hart letterlijk pijn doet als je aan hen denkt. ‘Dat zou ik nou nooit kunnen hoor… mijn kinderen zo achterlaten,’ hoor ik vaak. (‘Ik ook niet,’ denk ik dan, ‘ik voel me hierin zo zwak als wat.’) 

Toch is die dwaasheid blijkbaar iets wat erbij hoort. Want Mattheüs 28:19 spreekt duidelijk over heengaan en alle volken onderwijzen. Daar hoort bij dat mensen om je lachen als je door een verkeerde uitspraak ‘braken’ zegt in plaats van ‘leraar’. Daar horen ook het afscheid en de tranen op Schiphol bij. En in al die dwaasheid komt de wijsheid van God naar voren. Die wonderlijke paradox. Hij gebruikt zwakte om kracht te laten zien. Want in al die dwaasheid komt vaak zo ineens de vraag: ‘Waarom doen jullie dit eigenlijk?’ En dan is er zomaar weer de gelegenheid om te vertellen van de hoop die in je is. 

Marieke den Butter