Het is dinsdagavond 7 februari, de dag na de verwoestende aardbeving in Turkije. Ik heb een uiterst vermoeide ds. Ibrahim Nseir uit Aleppo in Syrië aan de telefoon. Hij is predikant van de presbyteriaanse gemeente in Aleppo.
Ibrahim had de afgelopen 38 uur nauwelijks geslapen. Was steeds in touw geweest. Mensen opgevangen die na de eerste aardbeving de straat opgerend zijn: huilende kinderen, moeders in paniek, vaders en mannen die niet weten wat te doen. Gebouwen die instorten, stofwolken. In het donker en de kou, midden in de nacht. Verbijstering alom na het schudden van de aarde.
Burgeroorlog
Nseir is een echte leider en een pastor tegelijk. Al twaalf jaar is hij op z’n post gebleven in Aleppo. Tijdens de lange en wrede burgeroorlog, de moordpartijen van Al Nusra en Islamitische Staat die op een gegeven moment heel dichtbij waren gekomen. Tijdens de belegering van Aleppo, tijdens de bombardementen, de clusterbommen. Te midden van alle verwoestingen en ingestorte gebouwen: ds. Nseir bleef op z’n post. ‘Ik weet me hier geroepen om te dienen, om de mensen te helpen en te troosten. Om hoop te bieden en het Goede Nieuws van Jezus Christus te blijven verkondigen.’
En dan nu: de verschrikkelijke aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter. Weer al die instortende gebouwen, het gegil, de paniek. Mensen die hun huizen niet meer in kunnen, omdat deze zijn ingestort. Of mensen die hun huis niet meer in durven, omdat ze bang zijn voor nog een beving of een naschok. Mensen die in de kou van de winter in Aleppo buiten blijven. Proberen te slapen bij een vuurtje of onder een deken. ‘O God, waar bent U? Hoe lang moeten wij nog lijden? Ziet U ons niet en bent U ons vergeten?’ Het zijn vragen die zich opdringen en die zich niet altijd laten onderdrukken.
Gebrek aan alles
Er moet ook gehandeld worden. Gewonden moeten naar het ziekenhuis worden gebracht. Moeders met kleine kinderen en ouderen hebben onderdak nodig. Ds. Nseir maakt de klaslokalen van Aleppo Christian College beschikbaar: aan de rand van de stad en eigendom van de kerk. Hier kunnen de vele ontheemden schuilen en krijgen ze te eten en zijn er dekens. Inmiddels zijn er zo 632 mensen opgenomen, vertelt hij. De school van de kerk als shelter: een veilige schuilplaats.
De presbyteriaanse kerk in Aleppo is klein, maar ze doet en betekent veel. Ze helpt in de naam van Jezus Christus en in navolging van Hem mensen in nood. Moslims en christenen beiden, zonder aanzien des persoons.
Lees de volledige tekst van dit artikel in het nummer van De Waarheidsvriend van donderdag 16 februari 2023. Neem een jaarabonnement. Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-.