column

Eenzaam

'Hier klopt iets niet', gaat het door me heen. Aan de tuin voor het huis zien we dat er al een tijdje niets aan gedaan is. Het gras staat hoog en tussen de planten ontdek ik her en der onkruid.

Dit is niets voor mevrouw Jansen. Ze zorgt er altijd voor dat haar tuin er netjes bijligt en schafte onlangs zelfs een maairobot aan.

Het is zaterdagmiddag, de zon schijnt. Mooi weer om even te gaan wandelen. Onderweg in de auto passeren we het dorp waar mevrouw Jansen, mijn vroegere pianolerares woont. Hoewel ze al over de tachtig is, speelt ze nog met verve op haar vleugel. Les geeft ze niet meer. Af en toe haal ik haar op voor een dagje Urk. Daar geniet ze van.

‘Laten we even bij Margo Jansen langsgaan’, zeg ik tegen Gerrit, mijn man. ‘Al een paar weken lukt het me niet om contact met haar te krijgen. Even kijken hoe het met haar gaat.’

We lopen naar haar voordeur. Ik bel aan en wacht. Er komt geen reactie. We proberen door het raam naar binnen te kijken, maar we zien geen beweging. Dan maar even bij de buren vragen. De buurvrouw doet open en vertelt: ‘Mevrouw Jansen is vorige week opgenomen in het ziekenhuis op de ggz-afdeling. Ze was de laatste tijd vaak bang om alleen thuis te zijn. Ze raakte helemaal in de war. De dokter vroeg of ze even bij ons kon blijven. Daarna is ze opgenomen in het ziekenhuis. Mevrouw Jansen was eenzaam, ja echt eenzaam’, sluit de buurvrouw zacht af.

Het is woensdagavond. We lopen door de gang van het ziekenhuis naar de afdeling waar mevrouw Jansen ligt. Als ze ons ziet aankomen, staat ze voorzichtig op en lacht. Ze trekt ons naar zich toe en geeft ons een hartelijke omhelzing. ‘Het gaat goed met me’, is het eerste wat ze zegt. Ze veegt een traan weg uit haar ogen.

Deze avond geen pianoles. Maar wel geleerd om minder naar het groenere gras bij de buren te kijken en meer te letten op tuintjes met achterstallig onderhoud.