Elim pioniert in Tilburg
Hoe groot moet een gemeente zijn om een missionair initiatief te starten? In Tilburg werd ds. W. Stijf samen met zes andere gemeenteleden vorige maand uitgezonden om te gaan pionieren in de directe omgeving van het kerkgebouw, de wijk Theresia. Zeven mensen in totaal.
Dat is bijna de helft (!) van de minieme gemeente, in feite evangelisatievereniging, Elim. Maar het verlangen is groot en er zijn kansen te over. En dan te bedenken dat het bestuur nog niet zo heel lang geleden overwoog om de vereniging op te heffen…
Kwetsbaar
Voorafgaand aan de dienst op de vierde adventszondag heerste er in de keuken-tevens-consistorie een blijde drukte. Er werd koffie gezet en cake gesneden. Een kind reed op een fietsje over de drempel, samen met zijn vader. Het jochie bleef de laatste dopeling, vier jaar geleden. Inmiddels woonde het gezin elders, maar ter gelegenheid van deze hoogtijdag waren ze even terug.
Kort daarna, toen vlak voor aanvang van de dienst de keuken weer alleen consistorie was, bleek hoe kwetsbaar de gemeente is. Er was slechts één ambtsdrager; de andere, een tachtiger, was enkele dagen tevoren opgenomen in het ziekenhuis.
Hoe fragiel kan een gemeente zijn? Je houdt soms je hart vast. En toch gebeurt er iets bijzonders in en rondom Elim. Wat maakt dat er vanuit deze kleine gemeente gepionierd gaat worden? Kun je daar de vinger op leggen? Zeker: bestuursleden en ambtsdragers hebben jarenlang met veel trouw in de gemeente gewerkt. Vóór ds. Stijf werkte mr. J.P. de Man er als voorganger. En vóór hem weer anderen, die ook met trouw en ijver hun werk deden. Daar rust Gods zegen op. Maar je kunt in die zin niet zeggen dat het er in Tilburg zo heel veel anders aan toe gaat dan in andere kleine gemeenten in ons land, waar er geen uitzendingen plaatsvinden.
Op zoek naar meer
Na afloop van de dienst sprak ik enkele gemeenteleden. Het ging over jarenlange trouw en betrokkenheid, over liefde voor de gemeente en tegelijkertijd ook over het ‘lijden aan elkaar’ en de moeite die het kost om samen gemeente te zijn. Eigenlijk zoals het op heel veel plekken gaat. Het bijzondere en het menselijke liggen vaak zo door elkaar dat ze niet te ontrafelen zijn. Geloof, trouw, complexe vragen, kleinmenselijkheid en alles wat erbij komt. Elim is geen verzameling heiligen; het gaat daar echt niet zoveel beter dan elders op het kerkelijk erf.
En toch. Er was een jongeman, atheïstisch én ook op zoek naar meer, in deze gemeente binnengewandeld en later tot geloof gekomen. Hij studeert inmiddels theologie. Ongeveer tegelijkertijd sloten zich nog een paar jongeren aan. Met name deze jonge mensen hadden er geen vrede mee dat er nauwelijks contact was tussen de kerk en de buurt eromheen. Zo ontstond er een verkenning naar de omgeving, die uitmondde in een uitzending.
Het kleine als voorbeeld
Verklaren kan ik het niet, sterker nog, ik sta voor raadsels en zie desondanks dat het gebeurt. De conclusie moet wel zijn: dit is van Godswege. Werkt God niet vaak zo dat Hij het kleine kiest om het grote te beschamen? Hij stelde wel vaker een voorbeeld om geloof wakker te roepen dat Hij leeft en werkt, waarmee Hij prikkelt om dat voorbeeld na te volgen. Kijk eens naar Elim op die manier. Verkijk je er niet op.
Als het gaat om missionair zijn, krijgen we vaak als reactie: we hebben eerst nog een aantal belangrijke problemen op te lossen. Kom daarna eens terug, dan zijn we er klaar voor. Eerst intern de boel op orde en dan gaan we naar buiten. In Elim is de boel nog lang niet op orde – in ieder geval niet in de zin die vaak wordt bedoeld – en toch roept en zendt God. Wij gaan vaak rekenen en inschatten en concluderen al snel dat het onmogelijk is.
Zou voor de Heere iets te wonderlijk zijn? Kijk naar Elim. En keer er even zo vaak naar terug als de interne vragen je verlammen.