Elisa Veldhuijzen overleden
Op woensdag 9 november overleed Elisa Veldhuijzen. Ze werd slechts 22 jaar. Elisa studeerde sinds 2018 theologie; eerst de joint bachelor van de Vrije Universiteit (VU) en de Protestantse Theologische Universiteit; recent begon ze aan een tweejarige onderzoeksmaster aan de VU. Daarnaast was ze erg betrokken in haar thuisgemeente in Zoetermeer en heeft ze zich actief ingezet op Am.St.E.Lo. D.A.M.E.N.S.E., het Amsterdamse dispuut van de studentenvereniging C.S.F.R. Naast het vele commissiewerk dat ze daar deed, heeft ze ook een jaar de bestuursfunctie van abactis bekleed. Elisa was een vaste aanwezige bij de studieweek en andere studentenbijeenkomsten die vanuit de Gereformeerde Bond worden belegd, en was daar door haar warme en betrokken persoonlijkheid erg geliefd.
Toevlucht
Heel plotseling is Elisa uit het leven weggeroepen. Onderweg naar huis werd ze onwel. Haar aardse woning heeft ze niet bereikt, maar het is onze diepe overtuiging dat deze geliefde vriendin nu mag zijn in het hemelse Vaderhuis. Elisa kon oprecht genieten van de kleine en mooie dingen in het leven, al kende zij in haar leven ook veel lijden en verdriet. Maar in dit alles was de Heere voor haar een Toevlucht en Sterkte, al van jongs af aan. Hem haar Vader te mogen noemen, gaf haar de kracht om de weg door het leven te volgen. Dat sprak uit al haar doen en laten.
Toewijding
De studie theologie heeft Elisa op sommige momenten als zwaar ervaren. De kritische omgang met de Bijbel, die aan de universiteit gewoon is, deed haar pijn. Ze worstelde met kwesties als het Schriftgezag en vragen die daaruit voortkwamen. Toch deed ze dat altijd in afhankelijkheid van God. Bijna het enige waar ze echt boos van kon worden, was wanneer mensen afbreuk aan de Bijbel deden. Met een scherpe blik stelde ze vast waar uitspraken schuurden met Schrift en belijdenis. Als theologe wilde ze voluit in de lijn van het gereformeerd protestantisme staan, zonder de vragen van de tijd en van het leven uit de weg te gaan.
De toewijding die zij voor haar studie had, kende ze ook voor de contacten met anderen. In wat haar gevraagd werd te doen, toonde ze ijver en precisie. In wat haar verteld werd, was ze betrouwbaar. Veel mensen hebben bij haar steun gevonden in tijden van vragen, zorgen of verdriet. Voor iedereen had Elisa een woord van bemoediging of troost. Van haar leven ging een getuigenis uit van een gedurige omgang met de Heere. Het geloof was al vroeg gerijpt, en daarvan heeft Elisa veel mogen uitdelen.
Maranatha-gerichtheid
Het leven van Elisa kende, zoals ze dat zelf eens verwoordde, een ‘Maranatha-gerichtheid’. Ze schreef daarover: ‘Glimlachend bedacht ik dat het wel typisch is, [ik ben] gedoopt in de Maranathakerk, opgegroeid in de Maranathagemeente.’ Dit eeuwigheidsperspectief sprak uit haar leven. Nu heeft de Heere Zijn kind thuisgehaald, waar ze voor Zijn troon mag zingen. Of in haar woorden: ‘Heb je “ik zal in de dageraad ontwaken / en met gezang mijn God genaken” (Ps.108:1) ooit gezien vanuit een ‘Maranatha’-perspectief?’
Elisa laat een groot gat achter in het leven van veel mensen. Het verdriet is groot. We vragen de Heere om troost en nabijheid voor de naaste familie, en voor haar vriend Gerben, die een hernieuwde vreugde in haar leven bracht. Ook denken we aan haar vrienden, de leden van de studentenvereniging en haar studiegenoten.
We danken de Heere voor alles wat Elisa voor hen heeft mogen betekenen. We bidden hun de woorden van 2 Thessalonicenzen 2:16,17 toe. Het was de tekst die Elisa meekreeg bij haar belijdenis, en die voor haar steeds meer is gaan leven: ‘En onze Heere Jezus Christus Zelf en onze God en Vader, Die ons heeft liefgehad en ons een eeuwige troost en goede hoop gegeven heeft uit genade, moge uw harten vertroosten en u in elk goed woord en werk versterken.’