column

Eritrese samenkomst

Een klein, donker meisje kijkt nieuwsgierig om de hoek van de deur naar binnen. Haar vader geeft haar een bemoedigend duwtje in de rug. Nazaret stapt nu vrijmoedig met haar kleine beentjes de zaal in.

Ze heeft een mooi, wit jurkje aan, afgezet met een kleurrijk bewerkte rand. Ik zie dat haar moeder en oudere zus Rahel dezelfde jurk dragen. Vader heeft een wit pak aan, met dezelfde bewerkte rand als Nazaret. Achter hem volgen zijn twee zoontjes, ook in ’t wit. Het stroomt nu snel vol.

Het is vrijdagavond. We hebben de maandelijkse samenkomst met onze Eritrese dorpsgenoten. Ze hebben hiervoor hun zondagse kleding aangetrokken. Allen zijn Eritrees-Orthodox christen, behalve Omar, hij is moslim. Maar dit belet hem niet om ook gewoon te komen.

In ons dorp zijn heel veel kerken, maar de drempel is net iets te hoog voor onze Eritrese vrienden. En hun eigen kerk – de Tewahedo Kerk – is in Rotterdam; te ver weg om regelmatig naartoe te kunnen gaan. Daarom komen we één keer per maand bij elkaar in het onderkomen van Stichting Ethiopië-Eritrea. Een unieke locatie. Hier wanen ze zich thuis tussen de mooie platen aan de wand, het koffiepotje met koffiebonen, het Afrikaanse winkeltje in de hoek en de fraaie mat op de grond. Helemaal hun plek.

We leren deze avonden veel van elkaar. Zo kwamen wij erachter dat hun Bijbel dikker is dan de onze. Ze kennen meer bijbelboeken. We raakten aan de praat over het apocriefe boek Henoch. Dit boek wordt in onze Bijbel door Judas wel aangehaald en geciteerd, maar is niet als canoniek boek opgenomen. 

Vanavond behandelen we het gedeelte over Filippus en de kamerheer. Krijn de Jong – Mariam heeft een witte doek om zijn schouders gelegd – leest het gedeelte voor. Filemon leest het daarna in het Tigrinya. Met eenvoudige woorden licht Krijn het gedeelte toe. Niemand lijkt het verhaal te kennen. In hun kerk wordt het Evangelie meer door middel van liturgische liederen doorgegeven.

Nazaret wrijft in haar oogjes. Ze loopt aan de hand van haar vader naar buiten. De woorden ‘hij vervolgde zijn weg met blijdschap’, klinken nog na in mijn hoofd.

Marijke de Wit