column

Even niets

‘Oke, als jij de omgevingsanalyse maakt, maak ik de organisatieanalyse wel.’ Mijn ogen glijden langs de lijst onderwerpen die gemaakt moeten worden voor het rapport.

Dat wordt krap, denk ik bij mijzelf. Zeker tien onderdelen en het rapport moeten volgende week al ingeleverd worden. Taken verdelen en een goede planning zijn belangrijk. Maar met mijn gouden projectteam moet het toch wel lukken.

‘Martine, maak jij de conclusie?’ vraagt één van mijn teamleden. ‘Ja, tuurlijk! Dat is handig want ik zou toch het rapport in elkaar zetten en dan moet ik ook alles doorlezen.’ Even nadenken, maandag moet het rapport ingeleverd worden. Hmm. ‘Kan ik jullie stukken dan uiterlijk zaterdag om 12 uur ’s middags hebben? Dan kan ik de rest van de dag gebruiken om de conclusie te maken en het rapport in elkaar te zetten.’

Nadat alles besproken en afgestemd is, hullen we ons in stilzwijgen en veel getyp achter onze laptops. Soms stelt iemand een vraag of deelt informatie die een ander teamlid kan gebruiken. Net als ik er lekker in zit hoor ik mijn teamlid naast me zuchten. ‘Ik wou dat ik óók christelijk was!’ Ik lach en zeg: ‘Nou, join the club!’

Lachend kijken we elkaar aan en dan ben ik toch wel nieuwsgierig. ‘Hoe bedoel je dat?’ ‘Nou, jij hoeft op zondag tenminste niets te doen. Je kunt lekker uitrusten en met je familie zijn en zo. Je gaat natuurlijk wel naar de kerk, maar je hoeft echt helemaal niet aan school of werk te denken… Dat lijkt me zo fijn!’

Even ben ik verbaasd. En verwonderd. ‘Ja, daar bén ik ook echt heel blij mee. Ik geloof dat ik gek zou worden als ik elke dag maar weer aan school moest werken. In ieder geval meer gestrest.’

De zondag erop denk ik aan mijn teamlid. Het rapport is nog niet af helaas, dus maandag gaat de wekker extra vroeg. Maar vandaag hóef ik even helemaal niets. Wat zorgt God toch goed voor ons. Het is niet zo dat ik vandaag even niets mag, vandaag hoef ik even niets. Mag ik me vullen met Zijn Woord, met rust, met mijn familie.

Martine de Wit