Gehavend en prachtig
Voor de tweede keer in een jaar tijd landen we op de luchthaven van Beirut. Een stad, gehavend door crisis op crisis. Na een korte rit met de taxi staan we voor de Near East School of Theology. Dit wordt ons thuis voor de komende maanden.
Het klinkt misschien vreemd, maar we zijn blij en dankbaar dat we er zijn. Lange tijd was het vanwege het coronavirus onzeker of we naar Libanon konden vertrekken. Nu we voor het schoolgebouw staan denken we terug aan al die keren dat we ons afvroegen of de reis wel door kon gaan en we dit in gebed voor Hem neerlegden. En nu zien we het: God heeft Zijn Woord waargemaakt. Hij heeft ons hier gebracht.
We zijn hier in Libanon om colleges te volgen aan de Near East School of Theology, om ons te verdiepen in het land, de islam en de kerk in het Midden-Oosten. Door middel van deze berichten nemen we de lezers mee in onze tweede kennismaking met het land.
Crisis op crisis
In oktober 2019 kwamen we met een GZB-reis voor het eerst in Libanon aan. Dat was precies aan het begin van de revolutie. Duizenden mensen protesteerden tegen bezuinigingen, corruptie en belastingverhogingen. Autobanden stonden in brand, wegen waren versperd.
Deze protesten waren nog maar het begin van een bewogen jaar. Na de demonstraties volgde een economische en politieke crisis. Vervolgens deed aan het begin van 2020 het coronavirus ook hier haar intrede, gevolgd door een enorme explosie in de haven van Beirut op 4 augustus, waar we allemaal de beelden van kennen. Het was crisis op crisis voor Libanon.
Terwijl we door de stad lopen zien we nog enkele gesneuvelde ramen en soms glas op de grond liggen. Maar als we langs de haven rijden zien we dat de schade hier echt enorm is. Hier moet nog ongelofelijk veel werk worden gedaan. Tegelijkertijd zien we dat er al veel werk is verricht én wordt verricht. Ik las ergens dat Beirut de stad van afbraak en wederopbouw is. Dat is zij al vele jaren.
Prachtige vergezichten
Ook de Near East School of Theology was door de explosie beschadigd, maar gelukkig is de schade zo goed als hersteld. Tijdens de opening van het nieuwe schooljaar stond de directeur stil bij het afgelopen jaar. Hij las een gedeelte uit 2 Korinthe 4: ‘Wij worden vervolgd, maar niet verlaten; neergeworpen, maar niet te gronde gericht.’ (2 Kor.4:9) Bijzonder om te merken dat er in deze moeilijke situatie moed wordt gegrepen uit Gods Woord.
Na drukke collegeweken gaan we de zaterdagen eropuit. Zo gaan we naar Tyrus, rijden we door de bergen en bezoeken we een Syrisch-Orthodoxe kerk. We genieten van de natuur, de cultuur en de prachtige vergezichten. Opnieuw ontdekken we dat Libanon niet slechts een land van afbraak is. De pracht van het land van de ceders zouden we soms bijna vergeten.
Naar de kerk
’s Zondagmorgens bezoeken we een kerkdienst in de omgeving. Elke zondagavond luisteren we mee met de Oude Kerk in Ede. We merken dat we de Nederlandse kerkdiensten missen. We missen het om in onze eigen, vertrouwde gemeente naar de kerk te gaan en daar onder de bediening van de verzoening te zitten.
In deze tijd van het coronavirus zijn wij daarin niet de enigen. Velen van ons kennen het verlangen van Psalm 42:3: ‘Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God. Wanneer zal ik binnengaan om voor Gods aangezicht te verschijnen?’ Als we dit verlangen, net als de psalmdichter, voor de Heere neerleggen, zijn we op het juiste adres.
Dit collegejaar studeert Jan Meerkerk, samen met zijn vrouw, enkele maanden aan de Near East School of Theology (NEST) in Beirut (Libanon). Eén keer per maand schrijven zij over hun tweede kennismaking met het land.