column

Geloof

Voorover gebogen zit ik op mijn knieën verhuisdozen te vullen. De schilder komt volgende week. Alle spullen die ik in de loop van de tijd verzameld heb, moet ik voor die tijd opgeruimd hebben. En dat is heel wat.

Ik ben nu bezig met de boekenkasten. Een lijstje bovenop één van de kasten trekt mijn aandacht. Ik pak het op en staar naar de sierlijk geschilderde tekst ‘Ik ben de Opstanding en het Leven; die in Mij gelooft, zal leven, al ware hij ook gestorven, en een ieder die leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid. Gelooft gij dat?’ Mijn belijdenistekst. Ik zie mij weer staan voorin de kerk. Het was in april op een Tweede Paasdag nu alweer zoveel jaar geleden.

De tekst doet mij denken aan de vertelling van een paar weken terug op zondagsschool. Ik moest vertellen over Lazarus die gestorven was en over de reactie van Martha: ‘Heere, als U hier geweest was, zou mij broer niet gestorven zijn.’ Een reactie die ik goed begrijpen kan.
Mij bekruipt vaak eenzelfde gevoel als wij de vrouwen bezoeken achter de ramen en ik alle ellende zie en hoor. Een vriend merkte onlangs op dat ons werk niet meer nodig zal zijn als Jezus terugkomt. Maar toch, wat zou mijn antwoord zijn op de genoemde vraag van Jezus aan Martha, als mijn enige broer na een kort ziekbed vier dagen geleden begraven zou zijn?

Een dag later zit ik weer op mijn knieën op de grond, nu op Scharlaken Koord. Ik bekijk de kleine geurbranders in de verschillende manden. Ze staan klaar voor de paasactie. Alle meisjes en vrouwen die wij bezoeken, krijgen er één met een paasgroet erbij. Ik pak één van de kaarten op en lees de tekst, dezelfde als vorig jaar met Pasen. Meteen zie ik het meisje weer voor me. Ze stond in de peeskamer met de kaart in haar handen. Hardop las zij de tekst voor: ‘Alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn enig geboren Zoon…’ Zij keek ons aan met tranen in haar ogen en fluisterde: ‘Mooi, bedankt!’
Opeens kon ik het Martha nazeggen: Ja, Heere, ik geloof.

Marijke Bakker