Genade leren kennen

Dat een mens nooit uit beloning in de hemel komt, weten we. Ik merk dat veel jongeren dit toch blijven denken. Hoe krijg je bij catechisanten verinnerlijkt dat het in de relatie met God om genade gaat, vraagt ds. D. Dekker.

Niet alleen de praktijk van de verkondiging en het pastoraat, maar ook en misschien wel juist die van de catechese stelt meer dan eens voor indringende vragen. De vraagsteller realiseerde zich dit, toen hij van catecheten hoorde dat, ‘hoewel zij soms drie kwartier uitlegden dat een mens nooit uit beloning in de hemel komt, jongeren dit toch blijven denken’.

Laat het genadekarakter van het heil, dat van de HEERE is, zich dan zo moeilijk leren? Heeft dat met onze cultuur te maken, waarin je juist moet presteren? Of zit er meer achter en spelen heel andere factoren mee?

Geloofsleren

In hoe de vraag uiteindelijk werd geformuleerd, vallen mij de woorden ‘verinnerlijken’ en ‘relatie’ in positieve zin op. Het gaat in de catechese om een leerproces, dat zich een weg baant naar het innerlijk, het hart. Er wordt wel van ‘geloofsleren’ gesproken, dat evenals het geloof zelf, zowel een (genade)gave als een opgave is.

Daarbij weet de catecheet zich niet alleen volkomen aangewezen op de werking van Gods Geest. Ook en evenzeer is hij geroepen om in het catechisatielokaal, de ‘werkplaats van de Geest’, zich met toewijding en kennis van zaken, ook die zaken die leerprocessen betreffen, volledig in te zetten.

Dit geloofsleren voltrekt zich in het kader van het (genade)verbond van God, de God van Israël, de Vader van onze Heere Jezus Christus. Het bedoelt dit verbond te beantwoorden in een leven uit Zijn beloften en naar Zijn geboden. Het is dan ook per definitie relationeel van aard.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van 24 juni 2016. (We hebben momenteel een mooi aanbod voor nieuwe abonnees.)