Waar bent u naar op zoek?

column

Genademoment

08-09-2020

Yaa zat naast me. We dronken samen koffie. Ik vertelde Yaa, met handen en voeten en te verwaarlozen Thai, dat er een kennis in het ziekenhuis lag.

Hij was aangereden op zijn motor en had daarbij een open breuk opgelopen in zijn been. ’t Zag er niet echt best uit.

Yaa leek te begrijpen waar ik het over had. We kennen elkaar inmiddels wel een beetje. Yaa vertelde op haar beurt dat er twee vrienden in haar omgeving op het punt stonden christen te worden. Ze toonden grote interesse en Yaa dacht dat het niet lang meer zou duren. Maar, zei ze: ‘Satan is wel sterk.’ 

Na een tijdje zei ze: ‘Zullen we voor je kennis bidden?’ Ik stemde toe en zei dat ik zou bidden voor de mensen die zij genoemd had. We bogen ons hoofd.

Yaa begon te bidden. In het Thai. Ze bad met vuur, met geloof en liefde. Dat spatte er gewoon vanaf. Ik bedoel… ik verstond er eigenlijk niets van, maar je kon het gewoon horen.

Daarna bad ik voor haar vrienden. Even schoot het door me heen om Engels te gebruiken, maar aangezien Yaa zowel geen Engels als geen Nederlands spreekt, bedacht ik dat ik net zo goed Nederlands kon gebruiken. Ik bad voor haar vrienden. Ik bad dat blinde ogen geopend mochten worden en dat de macht van satan gebroken zou worden. Yaa humde steeds instemmend terwijl ik bad. Alsof ze er alles van begreep. 

Na het ‘Amen’ keken we elkaar aan en sloegen we de armen om elkaar heen. Dit was een waar genademoment. Zo’n moment waarop je een glimp mag opvangen van wat het betekent om één lichaam te zijn en waarop je beseft dat de Geest echt alle talen spreekt. 

Vanmorgen zaten we weer naast elkaar. Ik kon Yaa vertellen dat de kennis met het gebroken been goede zorg kreeg in het ziekenhuis en dat hij hoogstwaarschijnlijk deze week naar Australië gerepatrieerd wordt.

En Yaa vertelde met glanzende ogen dat we er twee nieuwe familieleden bij hebben in het grote gezin van onze hemelse Vader. Wat een genade!

Marieke den Butter-Kommers