Gespreksgroep biedt ouders van homoseksuele kinderen steun

Wanneer kinderen ‘uit de kast’ komen, is dat voor ouders meestal een flinke schok. Voor bezinning en onderling pastoraat bestaat er daarom in Krimpen aan den IJssel al enkele decennia een lotgenotengroep, schrijft ds. J.J. Verhaar.

Ouders hebben heel wat te verwerken wanneer hun kind op jongere of meer gevorderde leeftijd uitkomt voor zijn of haar homoseksuele gerichtheid. Dat gold zeker in voorbije jaren, toen er nog weinig of geen openheid bestond over seksualiteit en al helemaal niet over homoseksualiteit.

Beeldvorming

Allerlei verwachtingen die ouders rondom hun kind koesteren, staan ineens op de tocht. Vaak moeten ze heel plotseling een reactie geven op een probleem waar ze nooit over nadachten en waar ze innerlijk ook een bepaalde afkeer van hebben om ermee geconfronteerd te worden of erover na te denken.

Een groot probleem daarbij is de beeldvorming rond homoseksualiteit, die sterk vanuit het verleden wordt bepaald. ‘Geheimzinnig’, ‘vies’, ‘tegennatuurlijk’, uitermate ‘zondig’ etcetera zijn de kenmerken. De realiteit is echter een kind dat helemaal niet zo zondig is, althans niet meer dan andere kinderen. Integendeel, het is heel goed mogelijk dat het juist een lievelingszoon of -dochter is, die vanwege een bepaalde gevoeligheid of fijnzinnigheid van karakter boven het gemiddelde uitsteekt.

En boven alles: je hebt je kind lief. En dan dit!

Vreselijk alleen

In Krimpen aan den IJssel werd een echtpaar uit onze gemeente tientallen jaren geleden geconfronteerd met een zoon die ineens bekende homoseksueel te zijn. Zijn ouders beleefden dat toen als het instorten van hun wereld. Gelukkig werden zij ‘bewaard’ voor een algehele afwijzing van hun zoon en hebben zij in liefde heel veel voor hem mogen betekenen. Maar dat wil niet zeggen dat ze het er niet verschrikkelijk moeilijk mee hadden. Ook hebben ze met pijn en moeite hun houding moeten bepalen tegenover hun zoon en moeten zoeken hoe ze naast hem konden staan.

In die eerste tijd hebben ze zich vreselijk alleen gevoeld met hun ervaring en probleem. Gelukkig was er wel enige opvang ook vanuit de kerk en ontvingen ze hulp van diverse kanten.

Lees de volledige tekst van het artikel in De Waarheidsvriend van 4 maart 2016.