Een christen voelt zich verbonden met Israël, zo klinkt het vaak. Maar waarom zou een christen zich eigenlijk ‘onopgeefbaar verbonden’ (kerkorde Protestantse Kerk, art.I.7) weten met het Joodse volk?
Een groeiend aantal christenen en kerken neemt afstand van de vervangingstheologie (de idee dat de kerk de plaats van het Joodse volk heeft overgenomen). De belangstelling voor het Jodendom en Israël neemt sinds de Tweede Wereldoorlog toe.
Dit blijkt bijvoorbeeld uit het fenomeen ‘Israëlzondag’. Sinds 1950 staan veel gemeenten op de eerste zondag in oktober stil bij onze verbondenheid met het Joodse volk. Vanwaar echter deze verbondenheid met het Joodse volk? Riekt dit niet naar positieve discriminatie?
Abram
Onze verbondenheid met Israël heeft alles te maken met Gods heilsplan en daarmee ook met onze persoonlijke zaligheid.
In de eerste elf hoofdstukken van het bijbelboek Genesis worden enkele duizenden jaren wereldgeschiedenis samengevat. Na een veelbelovende inzet (Gen.1-2) eindigt het ontluisterend met de zondeval (Gen.3), de zondvloed (Gen.7-8) en de verstrooiing van de mensheid (Gen.11). Een definitief einde van het fenomeen mensheid zou legitiem zijn. Dan rekenen we echter buiten Gods grondeloze genade. Gedreven door onpeilbare liefde voor Zijn schepping maakt God in Genesis 12 een nieuw begin. Hiervoor zet Hij in met een enkele man, woonachtig ergens in wat tegenwoordig Irak heet.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 30 september 2021.
Neem een jaarabonnement (€ 49,00). Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-!