Globaal bekeken
‘Uitzinnige Hollanders, wie heeft u betinkeld?’ vraagt dr. Willem Maarten Dekker uit Waddinxveen in De Nieuwe Koers:
Tegenwoordig worden er alleen nog selecties van bijbelverhalen voor kinderen uitgebracht. The best of zeg maar. Dat is toch zoiets als een stille revolutie. Ze heeft uiteraard te maken met de algemene ontlezing. Lezen en voorlezen gebeurt steeds minder. Maar ze heeft vooral te maken met een veranderde kijk op de Bijbel. Terwijl evangelisch Nederland zichzelf als uiterst bijbels beschouwt, omdat ze Jezus keurig ‘Zoon van God’ noemt en zich uitput in lofprijzing, wordt de afstand tot de Schrift steeds groter. De uitroeiing van de Kanaänieten, de dood van Ananias en Saffira, de gelijkenissen waarin Jezus spreekt over het laatste oordeel en de hel, en het geweld in het boek Openbaring, waar het bloed in vele liters over ons wordt uitgestort en waar Christus zelf voorop gaat in de strijd. Uiteindelijk zijn er nu ook veel christenen die de Bijbel gewoon ‘te moeilijk’ vinden. Dat geldt dan voor de ouders, maar zij dragen dit gevoel van ongemak met de Bijbel natuurlijk gewild of ongewild over op hun kinderen. En het leidt er blijkbaar toe dat ze liever niet meer alle verhalen uit de Bijbel aan hun kinderen vertellen. Ze houden de kinderen een dun Bijbeltje voor, omdat eerst de Bijbel van de ouders dun werd: de verhalende gedeelten uit het Oude Testament waar geen geweld in staat en de Evangeliën voor zover Jezus niet spreekt over ‘wening en knersing der tanden’.
In Vrouw tot Vrouw, het orgaan van de Hervormde Vrouwenbond in fraaie nieuwe uitvoering, vertelt Lourina Vogelaar, echtgenote van ds. L.J. Vogelaar, over hun ‘eenvoud’ in Indonesië:
Het was even wennen, zoals dat uiteraard wel voor meer dingen gold, ‘ons’ huisje in Yogyakarta (Java). De dag vóórdat we er onze intrek namen, waren we vertrokken uit een prachtige, ruime Haagse pastorie. Dit huisje in Yogyakarta zou voor de eerste maanden ons thuis zijn, in verband met de taalstudie die we zouden volgen. Ik heb later nog vaak teruggedacht aan de woorden waarmee ik dit huisje in eerste instantie omschreef: ‘klein en eenvoudig’. Inmiddels wonen we al ruim drie jaar in Indonesië. Nu in Palopo. (…) Ik kijk met andere ogen naar ons huisje van toen, zoals ik nu naar veel dingen met andere ogen kijk. Ons huisje van toen vind ik inmiddels veel meer dan ‘eenvoudig’. Eenvoudig is hier toch echt wat anders.
Waarom zou je zoveel keus moeten hebben, bijvoorbeeld voor de inrichting van je huis? In Nederland duizelde het me regelmatig. Dat is hier niet aan de orde. (…) Toegegeven, de inrichting van ons huis
had ook in Nederland voor mijn man en mij niet de hoogste prioriteit en we zeiden daarover weleens gekscherend dat we in onze studententijd waren blijven hangen. Wat dat betreft, heb ik misschien makkelijk praten, maar toch.
Als we weleens ergens te gast zijn, ligt er vaak gewoon een matras of een matje op de grond voor ons klaar, waarop we dan met zijn allen slapen. We slapen er niet minder goed om. De wc is regelmatig niet meer dan een lege ruimte waar je je behoefte op de grond doet en dat vervolgens wegspoelt. En douchen is eigenlijk heerlijk fris door een schep met koud water over je heen te gooien. Nog niet zo lang geleden waren we er even tussenuit naar een prachtige plek. Er was beperkt elektriciteit en kraanwater, geen internet, beperkt telefoonverkeer en er waren geen winkels. Wat ervoer ik daar een rust en ruimte, ook in mijn hoofd.
Mijn ogen worden hier (meer) geopend voor de waarde van eenvoud. Op een bepaalde manier wordt het leven overzichtelijker en ongecompliceerder. Uit de grond van mijn hart hoop ik dat ik dat leven vanuit die eenvoud een beetje vast kan houden als we te zijner tijd weer in Nederland zijn. Uiteindelijk brengt het me dichter bij waar het in het leven echt om gaat.