Globaal bekeken
Psychiater Frank Koerselman staat te boek als de enige seculiere arts die in principe tegen euthanasie is. Twee fragmenten uit een interview met hem in Volzin (magazine voor religie en samenleving):
Ik mag dan geen christen zijn, ik heb het leven altijd gezien als een opdracht en een geschenk, waarbij ik de naam van de opdrachtgever of schenker niet per se hoef te weten. Bovendien ben ik een non-conformist. Zodra mensen massaal ergens achteraan lopen, denk ik: dit deugt niet. Dus als iedereen religie verwerpt, raak ik geboeid door de waarde ervan. Zelfs katholieke landen hebben nu euthanasiewetten. En dominees zitten niet zelden aan het bed wanneer de dodelijke injectie wordt gegeven.
Wat wilt u daarmee zeggen?
‘Dat niemand zich nog tegen de losgeslagen euthanasiepraktijk durft te verzetten, zelfs gelovigen niet. Pas was ik aanwezig op het ‘afscheidsfeestje’ van een man, bepaald nog niet terminaal, die de volgende dag euthanasie zou krijgen. De oud-pastoor was er ook. Mooi dat dat tegenwoordig zo kan, sprak hij na afloop tegen mij. Ik zei maar niet dat ik het zelf gruwelijk had gevonden: de zieke quasivrolijk in de stoel, hij krijgt bloemen aangeboden, hij maakt cynische grapjes, er wordt lekkers rondgedeeld. En iedereen vindt dat zogenaamd normaal. Men is doodsbang buiten de boot te vallen, er niet bij te horen. Ook die vrees is weer rechtstreeks te herleiden tot de secularisatie. Wie in God geloofde, ontleende daaraan een geweten dat niet afhankelijk was van anderen. Je kon alleen zijn, maar was nooit eenzaam. In de moderne maatschappij is men autonoom, maar tegelijkertijd ook heel eenzaam. Men bedelt om likes.’
Protestants Nederland (christelijk opiniërend magazine voor kerk, cultuur en maatschappij) kwam in een nieuwe lay-out met een lijvig themanummer over ‘Van ophouden weten’. Prof. dr. Aart Nederveen houdt daarin ‘een pleidooi voor zweverigheid’:
De laatste jaren kom ik steeds vaker zweverige mensen tegen. Zij zien en horen dingen waar normale mensen niets van merken. En ze spreken erover te pas en te onpas. Ik ben van ze gaan houden.
De mensen over wie ik het heb zijn spiritueel. Ze houden van alternatieve geneeswijzen en bezoeken af en toe een berg in Azië waar Tibetaanse monniken wonen.
(…)
Van dit soort mensen gaan houden, gaat zomaar niet. Je kunt immers in occulte vaarwateren terechtkomen als je je oren laat hangen naar lieden die aura’s zien. Denken wij. Maar dat wij moeite hebben met spirituele mensen is niet omdat wij christenen zijn en beter weten, maar omdat wij materialisten zijn. Met materialisten bedoel ik mensen die alleen rekening houden met wat berekenbaar en voorspelbaar is. Op een of andere manier zijn wij in staat om dit materialisme te combineren met een zogenaamd bijbels geloof. Maar wat wij geestelijk noemen, is in feite abstract. We kunnen er ons maar weinig bij voorstellen.
Een voorbeeld van de totale verwarring op dit gebied is onze omgang met wonderen en gebedsgenezing. Eigenlijk weten we het gewoon zeker: dat gebeurt nu niet meer. En christenen die er wel in geloven, nemen we niet helemaal serieus. We maken ingewikkelde redeneringen om in het reine te komen met de tekenen en wonderen die voor de eerste christenen aan de orde van de dag waren. We kunnen onze eigen geboortepapieren niet meer lezen. (…)
Een van de weinige christenen die een gids kunnen zijn in dit onbekende wonderland is Hans Moolenburgh, ooit huisarts van Corrie ten Boom. Hij schreef onbekommerd over engelen, wonderen en mysteries. Moolenburgh leefde in een andere wereld en wandelde daar met God. Om daar te komen is een bekering nodig die haast groter is dan die waar wij in de kerk over spreken.