Globaal bekeken
‘Een authentieke dominee’, zo besloot ds. K.M. Teeuw zijn lezing over de betekenis van ds. L. Kievit voor een jongere generatie theologen onlangs tijdens een symposium over hervormd-gereformeerd denken in perspectief, over het thema ‘Gereformeerd in de volkskerk!?’:
Kievit is in veel opzichten een klassieke dominee die vanuit de Schrift en de gereformeerde belijdenis midden in de kerk zijn plek innam. Toch zou je hem op één punt modern kunnen noemen. Volgens Charles Taylor is een kenmerk van het moderne leven dat we verlangen naar authenticiteit, al is dat ook weer een verschijnsel van alle tijden. Op mij komt Kievit zeer authentiek over. Hij heeft een authentieke stem: indringend en liefdevol voert hij het woord, waardoor zijn preken je bijblijven. Zijn communicatie is authentiek: zijn preken zijn direct geformuleerd, pakkend en beeldend, concreet en voor zijn tijd alledaags. Mij viel op dat hij de kinderen regelmatig erbij betrekt en afzonderlijk aanspreekt. Ik denk dat lang niet elke predikant in zijn generatie dat deed. Maar bij hem proef je een authentieke bewogenheid met kinderen en gezinnen. Wat vooral raakt – waardoor zijn preken tot op de dag van vandaag inspireren en aanspreken – is zijn authentieke geloof. Op elke bladzijde van zijn preken proef je een oprechte liefde tot Christus, een verwondering over Gods werk in ons leven en in de kerk, en een nederig geloof. ‘De dienaren van het Woord zijn niet gewichtig’, zegt hij in zijn afscheidspreek in de Sint-Jan, ‘maar het Woord dat bediend wordt, heeft een hoog gewicht’. ‘Zie het Lam Gods’, is de tekst die te lezen is op zijn grafsteen. Daar draaide het leven van deze sprankelende en markante predikant om. Om Christus, om het Lam, om het kruis, om God, uit Wie en tot Wie en door Wie alle dingen zijn. In dat spoor mogen wij als nieuwe generatie hopelijk verder gaan.
In de ban van de Ararat. Schatten uit het oude Armenië is een rijk geïllustreerde uitgave, verschenen ter gelegenheid van de gelijknamige archeologietentoonstelling in het Drents Museum in Assen. Wat over de Ararat wordt verteld:
Voor de Armeniërs is de Ararat een heilige berg. Daar strandde immers de ark van Noach, verre voorzaat van Hayk, de legendarische stichter van de Armeense natie aldus Moses van Chorene. Tragisch is het daarom dat hun geliefde berg sinds 1921 in Turkije ligt, het land dat verantwoordelijk is voor de door de Ottomanen gepleegde genocide in de periode 1915-1923. (…)
De berg trekt al sinds jaar en dag arkzoekers aan, mensen die verwachten op die berg tastbare resten van het Bijbelse schip aan te treffen. De lijst van gelukzoekers is lang en divers. (…) Van al die claims die gemaakt zijn, is er niet een die hout snijdt. Dat hoeft ons om meerdere redenen niet te verbazen. Sommige arkzoekers beproeven hun geluk op andere locaties dan de hellingen van de Ararat. De meest bekende is wel de 2089 m hoge Al-Djoedie of Judi, ook in oostelijk Turkije gelegen, maar dan nabij de Syrische en Iraakse grens. Hier situeert de islamitische traditie de stranding van de ark. Ook hier geen tastbare resten van het enorme, meerdere verdiepingen tellende en van ‘goferhout’ gebouwde schip waarmee God de mensheid een tweede kans gaf. Ongetwijfeld blijven de creationisten hier zoeken, net als op de Ararat. De Armenen ondertussen vereren hun Ararat. We zien de naam en de karakteristieke dubbele top terug op bankgebouwen, cognacflessen, sigarettendoosjes, postzegels en muntbiljetten. Het meest veelzeggend is misschien wel het wapen van Armenië. Dat laat een van elkaar wegkijkende adelaar en leeuw zien, die samen een schild dragen. Dat schild bestaat uit vier kwartieren met een hartschild. In het hartschild prijkt het karakteristieke profiel van de Ararat, met op het hoogste punt de ark.